GAVARO - Cindy

ekstera mondo; plej ofte iom aliigante sian signifon kaj tiel iĝante
komuna slango.
Notindas ja ke ĵargona vorto ne estas tiel ekskluziva kaj deviga
kiel scienca aŭ teknika termino. Ĉarpentisto ne rajtas nomi sian
martelon “segilo”, ĉar tio kondukus al agacaj miskomprenoj. Sed li
povas sendanĝere nomi ĝin “bateŝo” aŭ “frapkapo” aŭ io simila.
Duavice ni malkovras gradiĝojn en la nocio “slango”. La trivialeco
kaj/aŭ malnormeco dependas de la mezuro en kiu ĝi estas ŝoka,
maldeca, fremda, ĵargona, kotopo laŭ kiuj multaj kriterioj oni
malkovras tutan gamon, kvazaŭ stratigrafian tavoliĝon, irantan de
slangaĵetoj, propraj al la plej superaj sociaj medioj, ĝis tiu de la
plej malsuperaj, de plej “pura” lingvo al plej “trufita”. Slango povas
esti naiva aŭ ellaborita, kruda aŭ kulturita, triviala aŭ vigle spita,
sengusta aŭ sukoplena, same kiel ĝia koineo; ĉio-ĉi depende de
kunteksto kaj grado de familiareco. Malbona slango naskiĝas el
spirita malvigleco; ĝi endormigas la imagopovon. Bona slango
provizas novan vivopuŝon al malnovaj aŭ abstraktaj ideoj.
Encyclopaedia Britannica, sub la plumo de Eric PARTRIDGE,
distingas de supre malsupren ne malpli ol naŭ tavolojn en sia
lingvoskalo: standard, informal or colloquial, slang, cant, jargon,
argot, dialect, non standard, taboo or vulgar. En praktiko tiu
disdivido laŭ sociolingvistikaj niveloj estas kompreneble delikata
tasko.
Slango do estas “slanga” en pli aŭ malpli forta mezuro, laŭ la
kvanto da deviaj vortoj kaj esprimoj kiujn ĝi ampleksas, laŭ la
tekniko de ilia enformigado, kaj laŭ la kunteksto en kiu ili estas
aplikataj. Ju pli da deviaj elementoj, des pli slanga la lingvaĵo
estas. Ĉiu vorto kaj esprimo ja posedas sian propran pasintecon,
sian propran kuntekston. Vivanta lingvo, kiel ni jam notis, estas
evoluema komunikilo. Neniam ĝi estas aŭ restas en absoluta
signifo ekskluziva propraĵo de tiu aŭ alia socia grupo, nete
distranĉita de aliaj grupoj. Pro sia naturo mem, lingvotrezoro en
pli aŭ malpli alta grado estas disdonata, kundividata. La limo
inter tiuj kiuj pli intense partoprenas en donita tavolo, kaj tiuj
kiuj partoprenas malpli intense, estas maloftege strekebla per
neta kontrasto.
Krom tio notindas ke — ĉar slango kaj dialekto ambaŭ estas
naturaj lingvotrajtoj de dubasociaj homgrupoj — ili du ofte interpenetriĝas;
alidire ke slango kutimas aperi en dialekt(ec)a robo.
[Vd “Vagabonda Venĝo” 4.20]. Oni tamen ne iru ĝis la ekstremo
11