GAVARO - Cindy

NIKOLAJ – Dio min gardu ! ĉar, je la Dipatrino de Kazan, tiu-ĉi
besto fetore odoraĉas !
LIZA – Pistu cin Petro ! ĉu ci volus, patreto, ke mi ĝin parfumu per
kolonja akvo ?
NIKOLAJ – Tion ci nepre devus. Sed diru, Liza Grigorievna, je kiu
prezo ci senigos cin de tiu-ĉi familia relikvo ?
LIZA – Trifuntan ezokon … mi ĝin cedos por du Rubloj.
NIKOLAJ – Du Rubloj ? Ĉu ci perdis la saĝon?
LIZA – Ci tamen ne supozas, kolombeto mia, ke mi leviĝis je la
kvara matene por ŝmiri cian bekon per mielo kaj lasi al ci la tutan
profiton de mia laboro ?
NIKOLAJ – Kisu al mi la piedfingrojn ! Du bonaj Rubloj por tiu-ĉi
putra fiŝaĉo !
LIZA – Trinajla Kristo ! Prenu aŭ lasu !
NIKOLAJ – Mi proponas kompromison: mi prenas la fiŝon por unu
Rublo kaj lasos al ci la odoron.
LIZA – Leku mian kaktruon, ci zigzag-nazulo !
NIKOLAJ – Zigzag-nazulo ? Mi ? Ĉu ci ne rigardis cian galoŝan
mentonon ?
LIZA – Hej, bridu la langon, patreto, aŭ mi regalos al ci duoblan
survangon !
(Alvenas Duŝa Petrovna.)
DUŜA – Liza, anĝeleto, mi venas en granda urĝo, rapide donu
mian fiŝon !
LIZA – Cian fiŝon ?
NIKOLAJ – Cian fiŝon ?
DUŜA – Jes, la fiŝo, kiun mi mendis. Donu rapide. Ne limaku, ĉar
miaj gastoj jam alvenis.
LIZA – Ciaj gastoj ? Mia mortinta edzo, Igor Ivanoviĉ, ĉiam diris,
ke fiŝoj kaj gastoj estas egalaj; post du tagoj ili estas malbonaj. Li
mem forpasis pro misglutinta fiŝosto, la karulo. Dio havu lian
pekan animon. La maljuna porko senhonte postkuris la servistinon.
Sed kia temperamento ! Vera leono !
101