ashundo de la Baskerviloj

kaj forportis la virgulinon, dum ŝia patro kaj fratoj forestis,
kiel li bone sciis. Kiam ili venigis ŝin al la Halo, la virgulino
estis lokita en supra ĉambro, dum Hugo kaj liaj amikoj
sidiĝis por longa drinkado, laŭ sia ĉiuvespera kutimo. Nu,
la kompatindulino supre preskaŭ perdis sian prudenton
pro la kantado kaj kriado kaj teruraj sakroj, kiuj atingis
ŝin de sube, ĉar oni diras, ke la esprimoj uzataj de
Hugo Baskervilo, kiam li ebriis, estis tiaj, kiaj kapablus
fulmdetrui la dirinton. Finfine pro premo de sia timo ŝi faris
tion, kio hezitigus viron plej kuraĝan aŭ viglan, ĉar helpe
de la hedera kreskaĵo kiu kovris (kaj daŭre kovras) la
sudan muron, ŝi malsupreniĝis el sub la tegmentorando,
kaj poste celis hejmen tra la erikejo; tri leŭgoj etendiĝis
inter la Halo kaj la farmbieno de ŝia patro.
Okazis, ke iomete poste Hugo lasis siajn gastojn por
porti manĝaĵon kaj trinkaĵon – kune kun aliaj aferoj malpli
bonaj, verŝajne – al sia kaptito, kaj tiel trovis la kaĝon
malplena kaj la birdon eskapinta. Poste, laŭŝajne, li iĝis
kvazaŭ diablotrafita, ĉar kure subirinte laŭ la ŝtuparo en
la manĝoĉambron, li sursaltis la grandan tablon dum
pokaloj kaj tasoj forskuiĝis, kaj li kriis laŭte antaŭ la tuta
societo, ke tiun nokton li cedos sin korpe kaj anime al
la Misaj Potencoj, se nur li rekaptos la junulinon. Kaj
dum la festantoj staris konsternite pro la kolerego de tiu
homo, iu el la pli fiaj aŭ, eble, pli ebriaj ol la ceteraj,
ekkriis, ke ili devus sekvigi al ŝi la ĉashundojn. Je tio Hugo