0192 La Verda Koro (Julio Baghy)

-- Ĉu nur bona lernantino? Ĉu vi ne pensas: Marja Bulski estas ne nur bona lernantino,
sed ankaŭ homo, kiu havas belajn sentojn, bonajn pensojn?
-- Kaj ŝi havas bonan koron. Mi scias. Mi dankas al vi. Vi vidas en mi ne militkaptiton
kaj ne nur instruiston, sed ankaŭ homon.
-- Jes, homon, bonan homon.
-- Sed, fraŭlino, nun ne estas paco. Nun estas milito. La homoj ne estas egalaj. Ĉu vi
komprenas min?
-- Mi komprenas vin, sed mi ne estas malkuraĝa knabino.
La militkaptito rigardas al la direkto de la kazerno kaj li ne respondas. Ili silente
marŝas de domo al domo, de strato al strato. Ankaŭ Marja ne deziras konversacion. Ŝi
rigardas la vojon kaj pensas en la hejma lingvo.
En la strato Kitajskaja ŝi haltas kaj montras al malgranda, blankmura domo.
-- Sinjoro, mi estas hejme.
-- Bonan nokton, fraŭlino!
Mano tuŝas manon, okuloj rigardas al okuloj kaj en la manpreno, en la rigardoj estas
kora varmo.
-- Ĝis revido -- ŝi diras kaj malfermas kaj fermas la pordon de la domo.
La militkaptito restas sur la strato. Li atentas, aŭskultas kaj pensas, pensas, pensas ...
-- Ruĝa floro en blanka Siberio ... Ne bone mi diras. Blanka floro en ruĝa Siberio ...
Ne! ... Eh, estas egale! Ŝi estas interesa knabino, kiu havas inteligentan kapon kaj
bonan koron kaj ... kaj mi estas nur militkaptito.
Li marŝas, marŝas, marŝas en la vespera silento al la kazerno, kiu staras ekster la urbo;
al la kazerno, en kiu militkaptitoj kuŝas kaj maldormas, rigardas al la plafono, faras
fantaziajn bildojn, aŭskultas la parolon de la silento kaj de mateno ĝis nokta dormo ili
diras nur unu vorton: "Hejmen! ... Hejmen!"
5