You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Antaŭtagmeze ni staris ĉe lia lito en la hospitalo. Li estis tiel trankvila. Tiel obeema.<br />
Li venkis siajn suferojn kaj pala rideto estis ĉe liaj buŝanguloj, kiam li direktis sian<br />
rigardon al ni. Lia patro, la maljuna ĉina komercisto kaj Sunfloro kun senlarmaj<br />
okuloj staris kiel la lignostatuoj. Ho, sed mi scias, ke estas nevideblaj larmoj, kiuj<br />
sufokas en ni la vivon.<br />
Koluŝ, Kuratov, Paŭlo, Tkaĉeva, la malgranda Averkiev kaj mi staris ĉe lia dekstra<br />
flanko kaj lia mano tremante ripozis sur la blonda kapo de Ivan Averkiev.<br />
-- Gefratoj -- li diris kun videbla fortostreĉo -- vi, kiuj plibeligis mian mallongan<br />
vivon, ne perdu la esperon. Kredu forte, forte, ke tiu homa koro, al kiu nia stelo lumas<br />
per verdaj radioj kaj kiu nun super la bajonetoj mute faligas sangolarmojn, tiu koro<br />
iam venkos. Kredu kaj estu kuraĝaj!<br />
Poste li longe silentis ... Ho, mi ne vidas miajn literojn pro la larmoj! ... Fraŭlino<br />
Tkaĉeva transdonis al li la florojn, kiun ni aĉetis. Li rigardis ilin. Post longaj<br />
momentoj li mallaŭte diris:<br />
-- Malfeliĉaj floroj ... Kial vi ne lasis vivi ilin? Iĉio Pang neniam deŝiris floron.<br />
Videble liaj doloroj fortiĝis. Mi ne povis resti plu. Per rigardo mi proponis foriron al<br />
la aliaj kaj ni adiaŭis unu post la alia. Tre mute, tre senkonsole. Ni ne povis aperigi<br />
esperdonan rideton sur nia vizaĝo.<br />
Kiam mi prenis lian maldikan manon, momente li retenis min.<br />
-- Fratino de Sunfloro ... Restu ŝia fratino ... kaj ... kaj atendu ... tie, en mia poŝo ... vi<br />
estas ja nia sekratariino kaj ... tie, en la poŝo estas papero ... la lasta ... por la<br />
kunveno ... por la proksima kunveno .... Prenu ĝin!<br />
Sur la dorso de la seĝo kuŝis liaj vestoj. Lia sango sekiĝis sur tiuj vestĉifonoj. Kial oni<br />
ne forigis ilin? ... Mi trovis la paperon. Ankaŭ sur ĝi estas bruniĝinta makulo.<br />
Ni foriris. Nur Koluŝ restis ĉe lia ĝis la lasta momento. Li alportis la sciigon, ke nia<br />
Iĉio Pang ne suferas plu ... Li vivis nur dekses jarojn ... Kaj nun antaŭ mi kuŝas lia<br />
lasta parolo al la geamikoj. Poemo. Eble li verkis tiun sunbrilan tagon, kies vespero ...<br />
<strong>La</strong> lastas poemo. Mi kopias ĝin ankaŭ por mia taglibro.<br />
<strong>La</strong> maja vivo nun parolas:<br />
la suno ridas, pompas floroj,<br />
en tero la printempo bolas<br />
kaj kantas birdaj, homaj koroj.<br />
Ho vi, stulteta ĉina knabo,<br />
vi kial devas ĝoji, ridi,<br />
en ĉiu arbo kaj skarabo<br />
la vivofraton ame vidi?<br />
Kaj kial igas vin la sento<br />
karesi herbajn, florpetalojn<br />
kaj tremi pro la kis' de l' vento,<br />
admiri kampojn, montojn, valojn?<br />
Ĉar vivas vi kaj vivas, vivas<br />
42
Change language