0192 La Verda Koro (Julio Baghy)

idis, babilis. Mi forgesis, ke mi havas malsanan patrineton kaj kvar gefratojn. Ho Dio,
ne punu min tial, ĉar mi estis tiel gaje feliĉa!
Kiam ni alvenis al la kunveno, jam ĉio estis preta. La benkojn oni metis al la muroj,
por ke ni havu pli grandan liberan loko. En la ĉambro staris la ĝisplafona kristnaska
arbo. Bela abio! Janis Lekko, la latvo, elektis, elhakis, portis ĝin el la malproksima
arbaro. Petro Koluŝ, la amerika soldato, alportis biskvitojn kaj diversajn marmeladojn.
Sinjoro Kuratov kaj sinjorino Bogatireva zorgis pri tio, ke la abio havu kristnaskan
veston. Fraŭlinoj Smirnova alportis kukojn. Fraŭlino Tkaĉeva venis kun sia onklo, la
rusa kolonelo kaj ilian pakaĵon servisto portis post ili. Diversaj manĝaĵoj kaj kelkaj
boteloj da vino, multaj boteloj da fruktakvo.
Ankaŭ mi alportis mian donacon: silkan standardon kun la verda stelo kaj kun la
surskribo "Per Esperanto por la Kulturo". La vortojn diris li. La materialon por la
standardo aĉetis la ĉeĥa Pavel Budinka kaj la rumana Adrian Berariu. Mi donis nur la
noktan laboron al ĝi, sed ĉe ĉiu stebo mi aldonis nur belajn pacajn sentojn,
bondezirojn. Ho, Dio donu, ke tiun standardon neniam makulu homa sango!
La dekdujara Ivan Averkiev faris belan skatolon por la gazetoj: gazetujon. Ernst
Mayer, la germano, donacis du librojn al la biblioteko. Unu estas orginala verko:
"Nova Sento" de Sentis. Li ricevis ĝin antaŭ nelonge el Aŭstralio. Ĝi aperis jam dum
la milito. Li, Paŭlo, redaktis kaj verkis belan kristnaskan numeron de nia grupa gazeto
"Ni venkos!" Ĝi estas belega. Iu el liaj amikoj kaligrafie skribis la tekstojn kaj liaj
pentroartistaj amikoj el la militkaptitejo ilustris ĝin.
Sed la plej interesan kaj kuriozan donacon donis Iĉio Pang kaj lia fratino Sunfloro. Mi
ne povas kompreni, de kie prenis la ideon tiu ĉina knabo. Ĉu de Koluŝ? Mi ne pensas.
Koluŝ ne havas tian fantazion, nek tian senteman karakteron, kian tiu kurioza donaco
igas supozi.
Ĝi estas granda ruĝa koro el ligno kaj havas apartan tenilon por starigi ĝin sur la
tablon. Super la koro, sed sur ĝi staras la kvinpinta verda stelo, kiu estas lumigebla per
meĉo. La granda koro havas pordeton, kiun oni povas malfermi kaj ... kaj, jen la
kuriozaĵo, en la interno estas la stalo de Betlehemo kun la paŝtistoj, ŝafidoj kaj en la
mezo, en trogeto sur pajlo kuŝas la figureto de la dia infano. Ĉio estas tia, kia sur niaj
bildoj. Nur la sanktajn gepatrojn li forgesis meti al la trogeto. La dorsa flanko de la
koro havas la subskribon: "Al siaj kristanaj gefratoj la ĉina Iĉio Pang kaj lia fratino
Sunfloro." Ĉiu rigardis nur tiun koron, kiam ni ekbruligis la kandeletojn sur la abio.
Ho, tiu verdstela koro aparte lumis, sed tiel harmonie, ke mi ne povis reteni miajn
larmojn. Vere, Iĉio Pang superis nin ĉiujn per sia donaco. Ĝi estis tiel festa, tiel solena,
tiel trafa!
Jes, trafa, ĉar en tiu ĉambro estis ne nur diversaj nacioj, sed ankaŭ diversaj religoj;
romaj katolikoj kaj rusaj katolikoj, kiuj havos sian Kristnaskon post dektri tagoj, inter
niaj gastoj estis protestantoj, judoj el la militkaptitejoj, kaj du Kon-Fu-Ĉe-anoj.
Neforgesebla, vere paca kristnaska vespero. Post la solenaĵo parolis Paŭlo kaj Kuratov.
Li denove tre kortuŝis nin kaj sinjorinon Bogatireva. Iĉio Pang deklamis sian novan
poemon. Nur pri la lasta strofo mi rememoras:
Ĉino, judo kaj kristano,
ruso, polo kaj germano
39