0192 La Verda Koro (Julio Baghy)

-- La knabo impertinente mensogis. Senkapigu lin! La soldato tuj levis sian larĝan
glavon, sed la maljuna mandareno, kiu akompanis la princidinon dum ŝia vojaĝo,
haltigis lian manon.
-- Haltu! Princidina Moŝto, ni estas en fremda lando. Ĉi tie ne via patro, sed alia
princo havas la senkapigan rajton.
-- Nu, bone! Ni iru al tiu princo, sed la kapon de tiu mensogulo mi deziras havi.
-- Princidino, mi petas pardonon por la knabeto. Infano ne scias, kion li diras -- parolis
la bonkora mandareno.
-- Egale! Ni iru tuj al la princo!
-- Estus pli bone ne iri, sed reveni al nia ŝipo.
-- Mi volas, mi volas, mi volas -- kriis la princidino kaj ŝi kolere ekiris.
Kion fari? Ŝi estis princidino kaj la servistaro devis obei al ŝi. La mandareno kondukis
la knabeton, kiu apenaŭ komprenis la kaŭzon de la princina kolero. Granda homamaso
iris post ili.
La fremda princo, kun etiketo, deca al la altranga gastino, akceptis kaj demandis ŝin
pri ŝia deziro.
-- Princo, en via lando unu el viaj subuloj ofendis min. Mi deziras lian kapon.
-- Kiu ofendis vin, princidino?
-- Tiu ĉi impertinenta knabo.
-- Kion li faris?
-- Li mensogis. Li diris, ke mi estas tiel ... ho, kiel malbela mi estas!
La princo estis maljuna, bonkora kaj tre saĝa. Lia popolo amis lin kaj volonte servis al
li. Nun li metis sian manon sur la kapon de la knabeto kaj rigardis al la okuloj de la
kolerruĝa princidino.
-- Rigardu, princidino, kiel belan kaj saĝan kapeton li havas!
-- Egale! Li mensogis kaj ofendis min. Mi volas lian kapon.
La princo iom pensadis kaj poste li instrue respondis.
-- Princidino, ĉu vi ne scias, ke la buŝo de infano ĉiam diras la veron?
Pro la nova ofendo la princidino jen paliĝis, jen ruĝiĝis. Ŝi volis krii, bati, sed ŝi estis
vera princidino, kiu ne imitas konduton de la servistinoj kaj tial ŝi fiere levis sian
kapon.
-- Nun mi revenos al mia patro kaj li donos al vi instruon pri la verdiro. Estu milito!
Ne unu, sed multajn kapojn mi deziras. Ankaŭ la vian!
La maljuna princo bonkore ridetis kaj kvazaŭ patre rigardis al ŝi.
-- Princidino, mi ne diras, ke vi estas malbela. Beleco estas afero de gusto kaj de
kutimo. Sed mi diras, ke vi estas maldanka al la mondo. Jes! La mondo per mensogo
plidolĉigis vian vivon, forigis tiun doloron de vi, kiun la vero ofte donas al la homoj.
Vi povus esti eĉ la plej bela el la belulinoj, sed konon vi ne havas. Mi esperas, ke via
patro ne militos pro mensogo kaj se tamen jes, estu milito! Ni defendos la veron, kiun
buŝo de infano diris.
La fiera princidino senvorte kun sia servistaro reiris al la ŝipo kaj ek al la hejmo.
Kiam ŝia patro eksciis, kio okazis, li fariĝis kolerega. Li prenis sian larĝan glavon kaj
tratranĉis la tablon per sola bato, kvazaŭ ĝi estus la korpo de la najbara princo. Kion
35