0192 La Verda Koro (Julio Baghy)

Ĉapitro 8: Fabelo de Iĉio Pang
La vizito en Vladivostok, la ofta rakontado pri ĝi plifortigis la volon de la membroj,
pligrandigis la entuziasmon, donis bonajn ideojn por fari la kunvenojn pli amuzaj, pli
agrablaj. Vere, la dimanĉaj matenoj montras progreson. La membroj deklamas
poemojn, rakontas anekdotojn, prezentas dialogojn el teatraĵoj kaj ili kune kantas.
Nadai portis kelkajn melodiojn kun si el Vladivostok. La juna societo havas eĉ
propran grupan kanton: "Nova Sento, salutas kore vin ni kune ..."
La dimanĉaj kunvenoj donas ĉiam novan laboron al la fantazio de Iĉio Pang. Li
ŝategas tiujn amuze instruajn kunvenojn. Antaŭ nelonge Nadai deklamis poemon,
kiun tradukis lia samlandano d-ro K. Kalocsay el la hungara lingvo. Tiu poemo aperis
en granda esperanta gazeto kaj ties unu ekzempleron Nadai trovis sur la tablo de la
"Esperantista Kafejo" en Pervaja Rjeĉka. Iĉio tre interesiĝas pri poemoj kaj li vere
ĝojis, kiam Nadai entuziasme parolis pri tiu poemo, pri la poeziaj reguloj kaj pri la
diversaj formoj de la sentesprimado kaj pri la nova poeta talentulo, kiu jam nun
majstre povas uzi la lingvon.
-- La lingvo estas muzika instrumento de la homaj sentoj -- diris Nadai. -- La
perfekteco de la lingvo dependas de la artista perfekteco de ĝiaj uzantoj. Ĉion oni
povas esprimi per nia lingvo, sed ne ĉiu povas uzi egale arte la muzikan instrumenton.
En Esperanto la vortoj havas sentmuzikon same, kiel en la aliaj lingvoj, ĉar homaj
sentoj nutras ĝian lingvan evoluon.
Iĉio Pang ĉiam volonte rememoris pri la instruoj de Nadai, kaj li klopodis ankaŭ
praktiki ĝin. "Ĉion oni povas esprimi per nia lingvo." Ĉu vere? Veki sentojn, semi
pensojn, pentri bildojn. Ĉu ankaŭ imiti diversajn sonojn? Iĉio Pang pensas pri tio,
kiam li aŭdas la muzikon kaj kantadon de la ĉinaj aktoroj en la apuda teatro. Li
komencas kanti kun la aktoroj kaj zorge serĉas la sonimitajn vortojn en la lingvo. La
strangaj ĉinaj sonoj iom post iom havas formon en la nova lingvo. La eksperimenta
ludo amuzas lin.
Petro Koluŝ sidas ĉe la tablo en la ĉina komercejo, sed li ne atentas sian junan amikon.
Li havas agrablan laboron: instrui Sunfloron pri la lingvo. Ŝi ne havas la talenton de
sia frato, tamen ŝia entuziasmo ne estas malpli ol la lia. Kiam la "Amiko" parolas, ŝi
tre atente aŭskultas lin, sed hodiaŭ petola penso forprenas ŝian atenton. La Amiko
sidas sur barelo de sekaj marfiŝoj, ŝi staras apud li kaj ili ambaŭ estas egale altaj. Jes,
egale altaj. La du kapoj estas tiel proksimaj unu al la alia! Ŝi nevole ekridas.
-- Ĉu vi ne atentas, Sunfloro?
-- Sunflolo atentas.
-- Bone! Legu denove la frazon!
31