0192 La Verda Koro (Julio Baghy)

-- Volonte kaj tre facile ni povos realigi vian deziron. Estis en la programo, ke post la
kafeja kunveno ni montros al la gastoj la internon de la kazernoj kaj ni vizitos ankaŭ
la hospitalan domon, kie unu el niaj tre bonaj samideanoj nun kuŝas malsana.
-- Ĉu li estas grave malsana?
-- Verdire, ni ne havas multe da espero pri lia reiro al la hejmlando.
-- Ho. Ia malfeliĉa homo! Ĉu ni ĉiuj vizitos lin?
-- Nur tiu, kiu deziros. Tiu vizito certe tre ĝojigos lin.
-- Mi tre volus viziti lin -- diras Kuratov.
-- Kaj ankaŭ mi -- aldonas sinjorino Bogatireva.
Post nelonga tempo la gastoj levas sin. En bona humoro ili foriras el la kafejo por
rigardi la internon de la kazernoj. La sinjorinoj malĝojas pro tio, kion ili vidas, sed
Nadai pensas pri la subteraj malpuraj kazernoj en Tockoe, kie dum unu vintro pli ol
okmil militkaptitoj mortis el deknaŭmil kaj iliaj kadavroj sen enterigo staris longajn
monatojn en la frosto ekster la kazernoj. Li vidas ĉi tie purecon kaj bonfarton. Vere, la
japanoj home zorgas pri siaj militkaptitoj, kiujn ili transprenis de la rusoj.
La vizito en la hospitalo estas mallonga. La malsanulo ĝojas. Li premas forte la
manon de ĉiu. Kun granda espero li parolas pri tio, ke post sia hejmeniro li laboros
nur por Esperanto, ĉar la plej belajn tagojn kaj sentojn en la vivo li povas danki nur al
tiu ĉi lingvo kaj al la bonaj gesamideanoj. Li parolas multe, multe, pri la Vivo, sed en
lia rigardo, sur lia pala vizaĝo jam estas la antaŭsignoj de la proksima fino. Ĉiu
parolas al la malsanulo, nun sinjoro Kuratov restas muta. Liaj okuloj direktiĝas al tre
malproksima bildo. Li forte premas la manon de la malsanulo kaj rapide forlasas la
ĉambron.
Antaŭ la hospitalo la du aŭtomobiloj jam atendas la gastojn por veturigi ilin al la urbo.
La adiaŭo estas pli intima, pli amika ol la alveno. Sinjorino Bogatireva invitas ilin al
Nikolsk Ussurijsk. La militkaptitoj dankas, sed ili dezirus ne havi tempon por la vizito.
Ĉiuj deziras iri nur al unu loko: al la patra domo en la fora patrolando.
La aŭtomobiloj haltas en la haveno ĉe la bordo. kie la granda japana militŝipo staras.
Kapitano Oba petas la tutan societon "esti liaj gastoj". Ĉiuj tre ĝojas. La ŝipo estas
interesa. Ĝi ne estas nova. En la rusa--japana milito ĝi estis rusa militŝipo kiun la
japanoj subakvigis kaj post la milito ili relevis kaj renovigis.
En la kapitana kajuto la gastojn denove atendas tablo kun japanaj manĝaĵoj kaj
trinkaĵo, kiun la japanoj nomas "saki". Maristoj servas ĉe la tablo. Unue al la viroj,
poste al la virinoj. Estas japana etiketo.
Post gaja konversacio, antaŭ la foriro, kapitano Oba prenas skatolon el ŝranketo kaj
metas ĝin sur la tablon.
-- Gesinjoroj, -- li diras -- mi vidas, ke vi ne havas esperantajn insignojn. En via urbo
vi ne povas aĉeti. Akceptu de mi donacon por via grupo. En la skatolo estas kelkdekaj
da belaj verdaj steloj.
-- Ni dankas, sinjoro kapitano, sed ni estas nur dekdu.
-- Ne grave! Sed vi ne restos tiom. Via grupo estos granda kaj ĝi havos multajn
novajn membrojn ... Sinjoro Vonago parolis al mi pri via bela propaganda mateno. La
propagando devas havi monon. Akceptu tiun malgrandan sumon por via propaganda
kaso. Mi estas ne riĉa oficiro. Pli multe mi ne povas doni, sed tion mi donas bonkore.
29