Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
-- Ĉu vi bone rememoras pri ĝi? ... Nu, diru kaj ni kontrolu la tradukon! Atendu! Mi<br />
nun serĉas la originalon. Jen mi trovis ĝin ...<br />
Nadai bele, sente diras la tradukon kaj Marja kontrolas.<br />
-- Ho, belega estas ili ambaŭ -- ŝi diras ĉe la fino.<br />
Ili longe parolas pri la pola, poste pri la hungara literaturoj. Ankaŭ pri la esperanta<br />
literaturo, al kiu la poloj donis talentajn homojn: Kazimir Bein, Leo Belmont, J.<br />
Wasznewsky. Kompreneble, ankaŭ la rusoj donis.<br />
-- Ho, tamen ĝi estas tre malriĉa! -- diras Marja.<br />
-- Hodiaŭ ĝi estas malriĉa, sed ĝi estas vivopova. Atendu! Post unu-du jardekoj ...<br />
Niaj verkistoj, poetoj ĉiam volas doni perfektecon al la lingvo. Iliaj verkoj instrue<br />
helpas en la bela parolo de la lingvo kaj ilia laboro ĉiam faras utilan servon por nia<br />
nova kulturo.<br />
-- Ĉu vi vere kredas tion?<br />
-- Mi estas certa pri tio, ke tiu granda amo, tiu nobla laboro, kiujn multaj miloj jam<br />
donis al Esperanto, ne povas resti sen bonaj fruktoj. Hodiaŭ estas 1919, estas milita<br />
kaj revolucia tempo, sed post unu-du jardekoj ...<br />
-- Ho, kien vi flugas? Restu en la nuna tempo. Ne pensu, ke mi ne komprenas vin. Sed<br />
nun mi pensas pri tio, ke nia societo ne havas esperantajn librojn, gazeton. Por bone<br />
lerni lingvon la homoj devas legi literaturaĵojn. Tiel ni lernas ami ankaŭ nian patran<br />
lingvon kaj tiel mi lernis ankaŭ la rusan kaj germanan lingvojn. Pensu pri tio!<br />
-- Mi jam pensis ofte pri tio.<br />
-- Kaj kion ni faru? -- kaj Marja demandas eĉ per sia rigardo.<br />
-- Mi ne scias. Mi havas nur dek librojn. Akceptu ilin por la societo. <strong>La</strong> komenco<br />
estas ĉiam malfacila.<br />
-- Mi dankas ilin en la nomo de la kurso. Sed ĉu vi ...<br />
-- Ho, mi jam ofte legis ilin. Sed unu libreton mi retenas. Ĝi restu memoraĵo.<br />
-- Pri kio? Pri kiu?<br />
-- Pri tago, kiam mi ploris kiel la infano.<br />
-- Ĉu vi ne volas aŭ ne povas rakonti al mi pri tio?<br />
-- Se vi deziras, volonte.<br />
-- Ho jes, rakontu, rakontu, kara ... kara -- instruisto!<br />
-- En 1916 mi estis en la militkaptitejo en Berezovka. Estis la monato Novembro aŭ<br />
Decembro. <strong>La</strong> tuta tero vestis sin en blankan kostumon. Ekster la kazernoj estis<br />
granda malvarmo. En la kazernaj ĉambroj estis malbona aero. Tie ni kuŝis, rigardis al<br />
la plafono kaj nur kelkfoje ni parolis unu al la alia. Ni, hungaroj, havis malbonan, tre<br />
malbonan humoron. <strong>La</strong> germanoj havis pli bonan humoron, ĉar ili ĉiutage ricevis<br />
leterojn, pakaĵojn el la malproksima hejmlando. Ilia milita poŝto estis bonega. Ni,<br />
hungaroj, tre malofte ricevis kelkvortan sciigon de niaj gepatroj, edzino, fianĉino kaj<br />
gefiloj. Kial? Mi ne scias. Sed estis tiel. Ankaŭ nun estas tiel. <strong>La</strong> lastan leteron de mia<br />
patrino mi ricevis en Februaro de 1917.<br />
Foje la poŝtisto de la kazerno venis al mi. Li donis sciigon pri pakaĵo, kiu venis al mia<br />
nomo. Mia koro forte batis. Pakaĵo el la hejmo! Pensu, kion ĝi signifas por tiaj orfaj<br />
homoj, kiel ni estas. Mi iris, ne, mi kuris al la poŝtoficejo. Mi ricevis la pakaĵon. Sur<br />
ĝi estis la manskribo de mia kara patrino. Vi ne povas prezenti al vi, kion mi sentis en<br />
23
Change language