0192 La Verda Koro (Julio Baghy)

Ĉapitro 6: Intima vespero
Paŭlo Nadai sidas ĉe la tablo. Lia rigardo flugas de objekto al objekto en la pura
ĉambro de rusa hejmo. Kun intereso ĝi haltas ĉe la granda ĝisplafona forno. Ĝi estas
tiel dika, ke nur du homoj povas ĉirkaŭpreni ĝin. Lia rigardo haltas ĉe la sanktaj bildoj
sur la muro. Malnovaj ili estas. La jaroj lasis sian signon sur ili ... La muroj estas
blankaj. Neniu pensas pri tio, ke la tuta domo estas ligna domo. Nur la bruna plafono
montras tion. ... Ho, kiel simplaj, sed fortaj estas la mebloj! Tiuj seĝoj havas forton
por cent jaroj kaj tiu ĉi tablo montras, ke la laboristo, kiu faris ĝin, pensis pri jarcenta
servo. Ĉio en la ĉambro estas kortuŝe simpla kaj parolas pri la honesta malriĉeco de la
familio.
Sur la tablo estas blanka tuko. Hejma laboraĵo. Malgrandaj teleroj. Sur ĉiu estas
simpla glaso kaj kulereto. Sur pli granda telero kuŝas bruna rusa pano. La mastrino
faris ĝin. Maldekstre de la mastrina loko sur la tablo staras la plej luksa objekto de la
rusa hejmo: la samovaro. Ĝi estas la simbolo de la familia vivo. Ĝia muziko intimigas
la kuneston dum la longaj vesperoj, kiam la tuta familio sidas ĉirkaŭ la tablo kaj
parolas pri la tago, aŭ silente sonĝas pri pli bona tempo. Kiu ne konas la rusan
samovaron, tiu ne povas scii, kion ĝi signifas en la familia vivo de la rusoj. La
samovaro estas poezia objekto, eĉ poezio. Nun ĝi staras jam sur la tablo, zume
muzikas kaj atendas la mastrinajn manojn.
Ankaŭ Paŭlo Nadai atendas la mastrinon, tiun mastrineton, kiu invitis lin al la
senluksa tablo de sia hejmo. La rigardo de Nadai haltas ĉe la pordo kaj ĝi restas tie ĝis
la enveno de Marja Bulski.
Marja havas sur si festotagon gimnazian uniformon. Ŝi pardonpete ridetas al sia gasto.
La gasto sen pardonpeto pardonas. Li pensas: tia estas tiu ĉi knabino, kia estas la maja
sunrido, kiam la juna koro kantas himnon al la Sinjoro de la alta ĉielo.
-- Ĉu mi longe atendigis vin?
-- Ne! Estis bone resti sola en via hejmo.
-- Ho, ĝi estas tre malriĉa, tute ne luksa. Mia patro estas simpla laboristo.
-- Mi ne vidis lin. Ĉu li ne estas hejme?
-- Tre malofte ni vidas lin. En ĉiu jaro nur unufoje, kiam li revenas al ni el Kamĉatko
por unu monato. Li laboras tie en la ... en la ... ho, mi ne konas tiun vorton!... nu, en
tiu loko, kie la homoj trovas tiun flavan ŝtonon, el kiu estas ankaŭ la fianĉina ringo.
-- Mi komprenas. Li laboras en la orminejo.
-- Jes, en la cara, nun jam ne cara orminejo. Dekunu monatojn ni estas solaj sen patro.
Mia patrino ne estas tre sana kaj forta. Mi helpas al ŝi ĉe la hejma laboro kaj ĉe miaj
gefratoj. Jes, mi havas gefratojn. Kvar! Jes, kvar gefratojn! Ĉu vi deziras vidi ilin?
-- Ho, jes! Tre volonte. Mi ŝatas la infanojn.
21