0192 La Verda Koro (Julio Baghy)

Ĉapitro 4: Leciono en la parko
Estas bela varma tago. La vetero donas bonan humoron al la homoj, kiuj deziras
promenon en la "urba parko". Nu, parko ĝi ne estas. La ne granda ĝardeno kuŝas
malantaŭ la Popola Domo. Ĝiaj maljunaj arboj havas verdan veston. Flav- kaj
ruĝkoloraj floroj petas atenton de la okuloj kaj ankaŭ akvon petas de tiu, kiu faris la
tutan mondon. Nun la mallarĝaj promenvojoj estas orfaj; lacaj homoj ne sidas sur la
malnovaj benkoj sub la arboj.
Hodiaŭ estas grava tago en la urbo. La nomo de tiu ĉi tago havas ruĝan koloron en la
rusa kalendaro. Sed nun ne sole en la kalendaro estas ruĝa koloro. Ankaŭ la domoj
havas ruĝan veston, ankaŭ la koro de la homoj havas ruĝan senton. Granda politika
kunveno estas en la Popola Domo.
La gelernantoj de la kurso staras antaŭ la pordo. La rusa politiko ne interesas ilin. Ili
ne estas rusoj. Nur sinjorino Bogatireva kaj du el la gimnaziaj lernantinoj: fraŭlinoj
Smirnova kaj Tkaĉeva. La politiko ne estas sinjorina afero kaj la knabinoj ne
komprenas ĝin. Nur sinjoro Kuratov, la maljuna poŝtoficisto pensas pri ĝi, sed li
apartenas al malnova mondo. La nuna politiko ne plaĉas al li. Li ne parolas pri tio. Li
servas fidele en la kontoro.
-- Revoluciaj tempoj -- li diras -- kaj en tiuj tempoj la homoj ne scias, kion ili vere
deziras. Hieraŭ estis unu caro. La soldatoj deziris bonan sanon al la caro: hodiaŭ estas
multaj caroj kaj la soldatoj deziras la samon al multaj caroj. Mi aŭdis, kiam oficiro
diris al la soldatoj: "La caro jam ne estas caro." Bone! Egale! Kaj kiam la soldatoj
marŝis en la kazernon, ili kantis la caran himnon. Novan kanton ili ne havis. Al mi
estas egale, ĉu caro, ĉu caroj. Nur estu homa kompreno! En la revoluciaj tempoj estas
homoj, kiuj havas kaj havis diversajn kolorojn. Tian koloron, kian deziras la politiko
de la tago. Ili estas kameleonoj. Mi ne havas koloron.
-- Nu, sinjoro Kuratov, vi ne diras la puran veron. Ankaŭ vi havas koloron, kiun vi pli
ŝatas. Via koloro estas la verda. Ĉu ne? -- Per tiu parolo fraŭlino Smirnova tuŝas
malfortan punkton de la maljuna sinjoro.
-- Ĉu la verda koloro? -- kaj Kuratov longe restas sen vortoj. -- Nu, jes! Vi ne
malbone parolis. Vere, la verda koloro plaĉas al mi ... Sed, gesinjoroj, ĉu ni staru ĉi
tie?
-- La sinjoro instruisto ne venis. Ni atendu! Ankaŭ Iĉio Pang kaj lia amerika amiko ne
ĉeestas. Ni atendu! -- kaj en la vortoj de Marja Bulski estas sekreta peto.
Kuratov jese respondas per la kapo. Sinjorino Bogatireva havas proponon, kiun la
gesinjoroj akceptas.
-- Ni iru en la parkon -- ŝi diras. -- Sinjoro Lekko, atendu ĉe la pordo de la ĝardeno.
Mi estas laca. Hodiaŭ mi laboris multe en mia hejmo. Nu, ĉu bone?
11