CORREDDADAS in “la” minore - Sardegna DigitalLibrary

Ma no est semper chi andat gasie. Bastat de leare in manu sa correddada Bòidos pienos de nudda
(“Titilìas de jàmidos mustrengos/ fischinidas de luna sut’aghedu/ atìtidos in rughes de meledu/ che
ruéddulas bòltulan sos crastos”, cun totucantu su restu) pro si nd’abbizare, o calesisiat àtera poesia
de custa regolta subra su matessi tema.
Si podet cumprèndere, bastat de bi ponner s’aficu justu, finamentra dae inue nascat s’amargura de
Mastru Larentu in argumentos de cuncursos de poesia. Isse s’ispantat de su modu ‘e fagher de
paritzos poetas, imbramosidos e indeosados de sa fama e pagu contivizosos de su meritu. Si a unu
santu sun devotos, custos tales, su santu diat poder esser Nartzisi. Unu santu nou, però: trascurende
su Nartzisi de su chelu cristianu, pro leare a modellu s’àteru Nartzisi contadu dae sa fola de sas
paristòrias mitològicas chi lu pintan de fronte a un’ispiju ‘e abba in sa funtana.
Su ranchidùmene chi nde naschet s’assimizat a una passada ‘e cascavegliu o – si preferides – de
ganamala, ca s’ispetàculu est semper pius indecorosu. Pro unu poeta che Larentu Ilieschi, créschidu
in s’iscola e in s’amparu de Tiu Anzeleddu Dettori, sa tristura nos la podimus figurare nois etotu
chene fadiga peruna.
Isvanessit sa figura de su poeta comente fumis avesos a la sonniare: interprete de sa comunidade in
sa cale s’agatat a colare sa vida, messaggeri de isperas e disizos, de dolos e de cuntentesas de sos
àteros òmines chi no tenen su donu de sa muta ‘e cantare. No l’amus pius, custa figura: gai paret chi
cherfat nàrrere calchi correddada de Mastru Larentu. Tenimus solu òmines de paza e de regotu,
semper prontos a chircare medaglias e a si che tzacare in prima lìnia.
Ma lassende pro un’iscuta a banda custos anneos, e dende una mirada pius larga a sas correddadas,
totucantos si poden abbizare chi in totue cumandat s’ispìritu francu de su poeta, chi contivizat su
fàghere, meda pius de su nàrrere, de sos òmines: mirat a sos viscios insoro, a sos machines, a sas
vanidades chi lis inditan s’andera de sighre. B’at bortas chi ispuntat su risu e àteras in sas cales
nd’’essit a pizu s’amargura.
Francos dae totucantu su pesu de sa tristuras de sa vida e dae calesisiat àteru istrobbu sun s’andanta
de su versu e s’importu de sa limba. Su versu de Mastru Larentu cuat sa raighina sua in sa poesia
cantada, duncas no trambucat mai in perunu metro de sos chi sèberat, muntenzende semper sa
musicalidade naturale. Sa limba – in sa jarìa chi possedit e in sa sabberturas a sa modernidade chi
mustrat, finascostoit prendas de antighidade meda pius de su chi podet pàrrere.
Chie leat in manu custa regolta de correddadas tenet meda ite imparare dae sa sienda chi jighet
remonida: in su sidddu mannu, una lugura de ispantu an sos assimizos friscos chi Larentu Ilieschi
criat semper cun naturalesa, pro illughentare su risu e pro che leare sas nues a s’amargura.
Paulu Pillonca