La trezorĉasa feljaketo - Eventoj

neniu pensis, ke en mia poŝo kun tiu piro-fluto mi portadas la morton.
Infanaj larmoj facile aperas sed rapide sekiĝas. Kelkajn tagojn post la prema malĝojo mi jam gaje
vivadis por mia ĝuo. En nia maizkampo mi trovis belan, grandan kukurbon. Ĝi vekis en mi la ideon, ke
estus interese kapti parubirdon.
Kapti parubirdon por mi delonge estis agrabla vintra amuziĝo. ... Mi faris kaptilon el kukurbo, metis ĝin
sur la barilon aŭ sur la randon de la putmuro, kaj fruvespere jam kutime veadis en ĝi kompatinda, eta
kaptito.
- Liberiĝ', liberiĝ', liberiĝ'! - ĝi voĉis.
Tiam inter miaj manplatoj mi ĉirkaŭprenis la birdeton, kiu havis nigran ĉapon, kaj mi atendis aperi
Georgon, la maljunan kampogardiston.
- Vidu, oĉjo Georgo, kian paruon mi havas!
- Kian, do? - Murmuris oĉjo Georgo sub la granda ŝafofela ĉapo, poste mansvingis malŝate. - Nu, por
ĝi estis domaĝe distranĉadi tiun belan, grandan kukurbon, ja nur kampara paruo ĝi estas.
- Ĉu ekzistas ankaŭ alispeca paruo?
- Jes ja! Ekzistas. La reĝo de paruoj estas io mirinda. Kapti ĝin estus bone. Ĝi alportas bonŝancon al la
hejmo.
Nu, pro tio forvaporis mia bona humoro, kaj la kamparan paruon mi lasis forflugi el miaj manoj.
- Liberiĝ', liberiĝ', liberiĝ'! - rekriis la birdeto dankeme inter la branĉetoj de ia arbusto, sed min jam ne
konsolis tio, ke ĝi liberiĝis; mia menso, mia penso okupiĝis jam nur pri la reĝo de paruoj.
- Kian reĝon do havas la paruoj? - mi demandadis oĉjon Georgo - Ĉu ĝi surportas eĉ kronon?
- Ja ĝi surportas ĝin, filo mia! Ĝi havas bluan kronon, rozkoloran mantelon, blankan veŝton, ruĝajn
botojn. Sed plej facile oni povas rekoni ĝin pri tio, ke ĝi havas longan, nigran, veluran barbon. En la tuta
mondo neniu alia birdo havas ion tian.
Ekde tiam mi senĉese okulserĉis la reĝon de paruoj, sed ĝi ne troviĝis. Eĉ neniu aŭdis ion pri ĝi krom
oĉjo Georgo, sed li estis fabelema homo. Mia patro eĉ riproĉis lin ŝerce, kial li mistifikas min per tiaj
babiladoj.
- Ne temas pri fabelo, amiko Marteno - asertadis la maljunulo - Foje mi eĉ vidis ĝian neston en la
kanaro. Eĉ ĝian voĉon mi aŭdis. Ĝi diris, ke: ĉit, ĉit!
- Tion vi nur sonĝis, onklo - ridetis mia patro, kaj ankaŭ mi mem ne multe kredis jam, ke ekzistas la
reĝo de paruoj.
Sed baldaŭ mi denove aŭdis pri ĝi. Oĉjo Georgo rakontis, ke frumatene, kiam li gardomarŝis [7] ĉirkaŭ la
vinberĝardenoj, li vidis la reĝon de paruoj sidi sur arbusto.
- Ĉu nun, somere? - mi kontraŭis - Paruoj ja elvenas el la arbaro nur vintre, kiam ili ne trovas nutraĵon
en la arbaro.