Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Senvorte mi demetis miajn librojn, kuratakis la grandan Cintulon, kaptis lian talion, kaj faligis lin tiel, ke li<br />
ekĝemis. Mi eĉ pugnobatadis la sentaŭgulon. Kiam fine mi lasis lin, mi diris:<br />
- Se tiom eble ne sufiĉas, vi povas reklamacii iam ajn.<br />
<strong>La</strong> granda Cintulo levis sin, li diris nenion, nur palpadis sian korpon. Poste subite li sidiĝis sur la benko,<br />
prenis siajn librojn, kvazaŭ li estus la plej diligenta knabo en la mondo.<br />
Li sentis, ke lia brila populareco finiĝis, kaj tion li sentis ĝuste. Jam estis mi, kiun la knaboj ĉirkaŭis, kiel<br />
triumfan militestron. Kiu povis tuŝi miajn vestojn, tiu fariĝis feliĉa.<br />
- Jen, kiel bela <strong>feljaketo</strong>! Kiel plaĉa ĉapelo!<br />
Kiam sinjoro instruisto alvenis, kaj mi estis la unua, kiun li vokis por raporti pri la leciono, mi alrigardis la<br />
ĉapelon sur la vesthoko, kaj mi respondis flue, kiel oratoro, apenaŭ mi estis haltigebla. Sinjoro instruisto<br />
alrigardis min surprizita, kvazaŭ mi estus ia nova klasano.<br />
Mi eĉ ne atendis ĝis dimanĉo, sed tuj post la lernohoroj mi kuris al la kampo gardata de Georgo. Jam<br />
proksimiĝante mi svingadis la malnovan ĉapelon.<br />
- Nu, filo mia, kio nova en la mondo? - li okulsignis al mi bonhumore. - Ĉu okazis miraklo helpe de la<br />
ĉapelo?<br />
- Jes ja, okazis - mi rakontis fiere -, mi jam ne estas hundeto!<br />
Mia maljuna amiko ridis elkore, kaj kaptis la miraklan ĉapelon de sur mia kapo:<br />
- Do, ĝi jam estas ne bezonata, ne surportadu ĝin por ludi komedion. Ĉu vi pensas, naivulo, ke tiu<br />
kaduka ĉapelo vere havas magian povon? Tamen eĉ sen la ĉapelo neniam lasu venki vin, filo mia, sed<br />
brave defendu vin en ajna situacio.<br />
EĈ VASTA FELJAKO POVAS ĈIRKAŬPREMI<br />
<strong>La</strong> afero de la malnova ĉapelo semis en mi ian dubon. Jen, ankaŭ la feino de la feljako povas esti nur tia<br />
mistifikado. Iam eble evidentiĝos pri ĝi, ke nenia feino loĝas en la ŝafofelo.<br />
Vespere, ĉe la senvestiĝo, mi ofte rigardadis mian <strong>feljaketo</strong>n, ĉu ĝi klarigos ion, sed eĉ difekteto ne<br />
makulis ĝin ankoraŭ. Ĝi tute ne ŝajnis foruzita, ĉiuj ĝiaj floroj havis brile freŝan koloron, kiel en la horo<br />
de la lasta kudrero. Kvankam mi surportis ĝin kaj vintre kaj somere, vane Malvinjo kritikis min, ke ĝi ne<br />
konformas al la aristokrata modo. En tiu sola afero mi ne obeis ŝin. Mi ripetis denove kaj denove, ke mi<br />
promesis al mia patro uzadi la <strong>feljaketo</strong>n, ĝis ĉifoniĝos ĝia felo, kaj mi ne rajtas malobservi mian<br />
promeson.<br />
- Vi estas obstina, kiel kruda tolo - ŝi svingadis la kapon malbonhumore, poste subite ŝi plu demandis,<br />
ĉu mi volas surporti <strong>feljaketo</strong>n eĉ tiam, kiam mi fariĝos urba juĝisto.<br />
Ŝi pensis, ke tiu demando estas terure ruza, sed mi respondis eĉ pli ruze. Mi diris, ke ankaŭ la ŝafo<br />
surportas la saman felon, kiun ĝi surhavis kiel ŝafido. Ĉiu nia diskuto finiĝis tiel, kaj tiam mia feino povis<br />
fari nenion krom preni sukerkubon el porcelana ujo, kaj ŝi duonpecigis ĝin por mi kaj por la maljuna