La trezorĉasa feljaketo - Eventoj

Tiel mi vetkuris kun Galopulo, kaj mia vicpatro nur ridis sur la duonĉaro.
- Klopodu Gregorio! Ne postrestu Galopulo!
Mia bonŝanco estis, ke la azeno nur laŭ sia nomo estis Galopulo. Tre trankvile paŝanta besto ĝi estis,
kaj ĝiaj ostoj pli laŭte klakadis, ol la duonĉaro, oni povis vidi, ke la avara mastro nutras sian azenon nur
per pikherboj. [66]
Malgraŭ tio mi elĉerpiĝis kaj anhelis, kiam ni alvenis, kaj sopire atendis, ke ni maljungu la azenon kaj
lasu ĝin paŝtiĝi. Mi pensis, ke poste mi ricevos manĝi.
Mi ja ricevis nur ŝercan frapadon sur mia kapo.
- Por esti azeno vi estas tro malgranda. Mi vidu: ĉu vi estas pli taŭga oriolo?
Tuj mi troviĝis sur la arbo, la maljunulo etendis la korbon supren, por ke mi plenigu ĝin.
- Elektu la plej belajn, Gregorio!
Mi ja elektadis la plej belajn orkolorajn pirojn, sed kiam mi volis ekmanĝi la plej rondan el ili, mia
baptopatro kolere kriis al mi:
- Fajfadu oriolo mia, fajfadu! Kia oriolo vi estas, se vi ne povas fajfadi?
Neniam ankoraŭ oriolo fajfadis pli mizere, ol mi koncertis en la ĝardeno de familio Bordaĉ. Senĉese mi
devis fajfadi, ĝis la korbo ne pleniĝis. Se mi ripozis iom por refreŝigi miajn rigidiĝintajn lipojn, la
maljunulo tuj pensis, ke mi gustumas la pirojn, kaj grumble kriis al mi:
- Fajfadu, oriolo, fajfadu, mi volas ĝui vian belan muzikon!
Buŝpleno ne estas granda kvanto, sed mi eĉ tiom ne ricevis el la piroj. Mi devas rekoni, ke ankaŭ li ne
gustumis ilin.
- Dum hela tago ne estas bone manĝi pirojn, ĉar elfalos la dentoj. - li surmetis la korbon al la duonĉaro.
- La kokino kluku, vi okzalojn pluku. [67]
- Dikaj, grandfoliaj okzaloj kreskis ĉe la vojrando. Ja ili estis nur sovaĝaj okzaloj. Mi maĉadis kelkajn
foliojn. Tio almenaŭ kontentigis mian soifon.
- Ĉu ili estas bongustaj, filo Gregorio? - jungis mia baptopatro la azenon. Kaj li faris mienon, kvazaŭ li
precipe abunde regalus sian parencon.
- Ili estus pli bongustaj kun laktokremo - mi eldiris la veron modeste.
La ĝardenmastro bonhumore kunfrapis la manplatojn:
- Anĝelo parolas el via buŝo, knabeto! Sed mi diras al vi, kiu pli ŝatas la pirojn, ne manĝu okzalojn.
Prefere ni plenigu per ili la duonĉaron. En la foiro oni donas monon por tia vendaĵo.
Ni kuratakis la okzalojn, kaj plenigis per ili la duonĉaron. Ni almenaŭ havos molan sidlokon reveturante,
mi pensis.