You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
- Jen la botoj, filo mia!<br />
Apud mia lito staris patro. En la mano li tenis spronajn botojn, sed kiaj botoj ili estis! <strong>La</strong> filo de la<br />
juĝisto havis nur ĉifonŝuojn kompare al ili. Ĝiaj bekoj estis pintaj, ĝiaj kalkanumoj estis altaj, kaj ĝiaj<br />
spronoj... Do ĝiaj spronoj rebrilis en la sunlumo, ke vibris miaj okuloj.<br />
- Ĉu ili estas oraj, patro mia?<br />
- Arĝente faritaj, ore ornamitaj - ŝercis mia patro, sed poste li serioziĝis: - Jen la botoj filo, do via deziro<br />
plenumiĝis. Sed ankaŭ mi havas deziron: Ekde nun tuttage vi surhavu la botojn, kiel la filo de la juĝisto.<br />
Ankaŭ mi mem volis nenion alian, ol tuttage surhavi la botojn. Kiam mi surmetis ilin, mi sentis, ke mi jam<br />
estas vera barono. Sonoris la spronoj, brilis la botoj tiel, ke la sunradioj glitfalis sur ili. <strong>La</strong> koko jam tute<br />
ne mokis min, prefere ĝi mem ekhontis, kaj siajn krurojn kaŝis inter ruboj ĝis la genuoj.<br />
- Vidu, oĉjo Johano - mi fanfaronis ĉe la ĉarpentisto, kaj mi prenis la segilon por eklabori, sed la<br />
maljunulo grumble kriis al mi:<br />
- For de ĉi tie, sinjoreto! Mi dungis jam alian taglaboriston.<br />
Nenia problemo - mi pensis, kaj paŝadis fiere al la vendoplaco. Tie mi eĉ ne bezonis fanfaroni, ĉar la<br />
panbakistino jam de malproksime rimarkis la botojn:<br />
- Ho, kiom altranga sinjoreto vi estas, donu al mi groŝeton! Ja mi ne donos al vi, ĉar oni ja ne kutimas<br />
puŝi ĉareton en spronaj botoj.<br />
Tio jam multe subpremis mian humoron. Ĉe la meblisto mi fariĝis eĉ pli malgaja. Dum mi balais segaĵon,<br />
miajn botojn kovris la polvo tiel, ke eĉ la vidaĵo estis plorinda.<br />
Sed la plej malagrabla afero okazis al mi tiam, kiam el la puto mi volis porti akvon al la mastro de la<br />
ĉiovendejo. Iu mia sprono kroĉiĝis al la putmuro, kaj mia tuta korpo falis laŭlonge tiel, ke eĉ la<br />
rememoro doloras min ĉe la nuko. <strong>La</strong> argila vazo rompiĝis al tiom da pecoj, ke eĉ unu el ili ne<br />
retroviĝis. Neniam plu mi kuraĝis iri al la ĉirkaŭaĵo de la ĉiovendejo.<br />
- Bot-kla-ka-do, bot-kla-ka-do! - tiktakis hejme la murhorloĝo, sed mi jam ne estis feliĉa pro la botoj.<br />
Vespere mi ĝojis, kiam mi povis demeti ilin, kaj matene mi estis malgaja, kiam mi devis enŝovi la<br />
krurojn.<br />
Perlabori monon mi ja ne povis en spronaj botoj, do mi iris al la herbejo por ludi pilk-militon. [34] Nu,<br />
kompreneble ne troviĝis tiom mallerta knabo, kiu ne povus min trafi per la pilko, ĉar en spronaj botoj<br />
oni ne povas rapide kuri. Mi malĝoje iris al la rivereto por kolekti neforgesuflorojn, [35] sed mi devis<br />
reveni, ĉar la kota grundo damaĝus miajn valorajn botojn. Bunta papilio incitis min petole sur<br />
siringarbusto, sed en spronaj botoj oni ne povas kapti papilion.<br />
Sango fluis el mia nazo, kiam mi alvenis hejmen, sed ĝi eĉ pli abunde fluis, kiam patro salutis min tiel:<br />
- Nu, filo mia, kion babilas tiuj belegaj botoj? Venu por montri ilin al la sturnobirdoj sur la maizkampo!<br />
Vi spertos, kiom bona amuziĝo estas fosi en spronaj botoj.<br />
<strong>La</strong> maizkampo estis ne nur ĵetdistancon for de nia domo. Miajn krurojn kvazaŭ brulvundis la botoj, kaj<br />
ĝis la alveno mi eksentis kapturniĝon. Ho, se nur mi povus ankoraŭfoje iradi nudpiede, neniam plu mi