La trezorĉasa feljaketo - Eventoj

kiun vi faris el brikoj.
Mi pensis, ke la primokita magiulo tuj blovos flamojn tra la buŝo kaj nazo. Tremante mi kaŝis min en la
sino de patrino, kiu same tremis, kaj mi kovris la okulojn.
Nur post la brua pordoklako mi kuraĝis malfermi la okulojn. La magia hometo jam ekstere paŝadis ĉe
la fenestro. Mia patro ridante postrigardis lin.
- Mi pensas, ke la prauloj de tiu blagema Kiŝmedo eble estis ĉarlatanoj. Granda stultulo li estas, sed
kiuj kredas lin, tiuj estas eĉ pli grandaj.
LA BOTOJ KUN SPRONOJ [29]
Kion ajn diris mia patro, jam la sekvan nokton mi sonĝis pri la trezoro de prauloj. Nokta koboldo
sidiĝis sur mia kuseno, kaj flustradis al mi ĉion allogan.
- Tiun trezoron devas trovi vi mem, Gregorio! Ho, fabela vespero, bela espero: la vivo tuj fariĝus
komforta en la eksmuelejo. Por la duono de la trezoro ni aĉetus sukerbonbonojn, kaj ilin ni frandus
tuttage. Por la alia duono ni farigus ŝtupetaron ĉe la ĉarpentisto Bojoko, ni apogus ĝin al la
Laktovojo, [30] sur ĝi ni ascendus kaj descendus la ĉielon. Jen Maria venos al ni, jen ni vizitos ŝin. Tiam
mi surhavos solenan vestaĵon, kaj mi havos novan ĉapelon, tian, ke sur ĝia rubando estos brodita
vaporlokomotivo. Kiam mi salutos la anĝelojn per tiu ĉapelo, ili ĉiuj demandos Marian: Kies
proksimulo, kies parenco estas tiu ĉarma knabeto kun tiu bela ĉapelo? Je tio Maria respondos: Li ja
estas mia frateto, barono Gregorio, la filo de la muelkastela felisto.
Muelkastelo... tiu vorto tre ekplaĉis al mi. Kvankam en la ĉirkaŭaĵo oni nomis nian domon nur
mueldomo, ĉar en la vivo de mia avo ĝi estis ventmuelejo - sed, se oni detale esplorrigardis ĝin, laŭ ĝia
ronda, dika muro, laŭ ĝiaj mallarĝaj fenestroj, laŭ ĝia pinta tegmento ĝi tamen estis kasteloforma
konstruaĵo. Tio, ke ĝi estis iom kaduka, ne estis problemo. La ventoĉifita tegmento kaj la difektoj de la
muro eĉ bone impresis. Ĉe la rando de tiu truo, kie iam turniĝadis la akso de la helico, [31] el ia
birdoportita semo elkreskis arbusto, kiu aspektis, kiel bukedo sur ĉapelo. Ne malmultaj kastelruinoj
troviĝis en nia ĉirkaŭaĵo, kompare al ili mi senhezite povis konsideri nian domon kastelo. Ili ne estis
multe pli kadukaj, ol la muelkastelo.
La muelkastelo kompreneble estis eĉ pli valora, ĉar en ĝi loĝis ĝuste mia familio, dum en la ceteraj
kastelruinoj nestis nur strigaj birdidoj, cetere en la subtegmento de nia domo la estro estis mi mem. Mi
preferis sidadi en la supra truo ĉe la arbusto, kaj svingadi miajn pendajn, nudajn piedojn. En la fendaĵoj
de la muro kaŝiĝis lacertoj [32] kun orkoloraj okuloj, kaj ili kuradis sur miaj gamboj same kuraĝe, kiel
sur la varma, bruneta muro.
Neniam pli frue, kiam mi ankoraŭ ne aŭdis pri la trezoro de niaj prauloj, mi pensis pri tio, ke oni povas
surmeti botojn eĉ somere. La bagatela monteto, sur kiu staris nia mueldomo, estis pli proksime al la
tombejo, ol al la urbeto, do en la ĉirkaŭaĵo ĝuadis la vivon nur miaspecaj, nudpiedaj fraŭletoj.
Sed ekde la momento, kiam Kiŝmedo nomis min barono, mi ekkonsciis, kiom belajn spronajn botojn
havas la filo de la urba juĝisto. Kial do mi ne povus havi tiajn? Lia patro estas juĝisto, sed la mia estas
barono!
Poste venis en mian kapon ankaŭ tio, ke mia salajro eĉ sufiĉus por aĉeti botojn, ĉar - kvankam mi estis