La Fumado - Eventoj

hospitala staplisto mem decidus ne plu aĉeti littukojn, ŝli estus tuj maldungita. La aŭtomata
cerbo ne povas samtempe esti juĝisto kaj partoprenanto. Necesas trudi la lernaĵon al ĝi
ekstere. Sed la racia cerbo ne havas konstantecon por trudi la necesajn ripetojn. La afekta
cerbo, per korvolo kaj deziro fumĉesi, nepre devas partopreni.
Por praktike uzi mian sekretan armilon, ni elektu kiel ekzemplon unu el la cigaredoj,
kiujn la fumanto taksas plej necesegaj por vivi: tiun, kiun ŝli fumadas trinkanta kafon post
tagmanĝo. Se la unuan tagon, post kiam ŝli forjetis sian paketon kaj sian fajrilon, ŝlin invadas
pensoj kiel: "nu, jen mi fumĉesis...", "kaj mi sola tion decidis...", "kaj mi seniĝas je unu el la
maloftaj plezuroj en la vivo...", "kaj la aliaj, tie ĉi, ili ŝajnas tiel bonaj, feliĉaj kun siaj
cigaredoj...", "ili estas vere liberaj, ili...", "kaj mi, mi sola senigas min je fundamenta
libereco...", "kaj eble aŭtobuso min surveturos, kiam mi eliros el ĉi tie...", "kaj eble mi jam
havas mian kanceron, do mi suferigas min por nenio...", tiam mi prognozas al ŝli apenaŭ 10
minutojn de tiaj pripensoj, antaŭ ol ŝli almozpetos cigaredon el sia plej malbona malamiko,
kiu intrigas por preni ŝlian oficon.
Se male ŝli uzas mian sekretan armilon, ŝli pensos: "Ho! Kiel mi ne plu eltenas, mi tuj
eksplodos, mi sentas, ke mi tuj ekbruligos unu... Kviete, mi analizu...". Rapida ĉirkaŭa
pripenso. "Kio do tiel min puŝas fumi? Ha, estas la alveno de kafo!". Momento de pripenso:
"Necesas ke mi lernu travivi tiun situacion sen cigaredo. Mi estas en lernejo. Mi estas la juna
Jeudio Menuino trejniĝanta lerni malfacilan fragmenton violone. Tio dolorigas la fingrojn...
kaj la orelojn! Miaj estas tiom senseblaj... Sed post kiam mi estos ĝin 20 fojojn ripetinta, tio
fariĝos aŭtomate, la mano mem supreniros sur la tenilo, kaj mi tiam povos pensi pri ludado...
Kiam, dum du aŭ tri semajnoj sinsekve, mi estos trinkinta mian tason da kafo, babilante kun
kolegoj, kiuj plu fumas kiel kutime, mi ne plu sentos tiun internan blovon de bezono ekbruligi
unu, mi estos libera". Tiel, ŝli transpasas de pasiva viktimosinteno al aktiva sinteno de
konkero de libereco, kaj tio ĉion ŝanĝas. Tiu, kiu fajlas urĝan pecon en la metiejo de prizono,
grumbletas: "Ne sufiĉas ke oni nin enkarcerigas, plie oni nin ekspluatas...". La sama ulo ne
plendas pri sia laboro dum li fajlas stangon de sia ĉelo por gajni sian liberecon.
Ŝajnas paradokse ke, post la unuaj tagoj de abstino, kiam ĉiuj okazoj estas bonaj por
repreni cigaredon, mi neniam vidis rekomencon de fumado pro la "bonaj cigaredoj". Pro tiuj
sorĉaj cigaredoj, kiujn fumanto taksas plej malfacile forigeblaj, tiu kun kafo post tagmanĝo,
tiu dum interkurso, tiu post sporta seanco, tiuj cigaredoj "rekompenco", "premio",
"interrilato", "ripozo". Fakte, ili revenis ĉiun tagon. Se necesas ripeti 20-foje la saman agon
por ke ĝi fariĝu aŭtomata, post tri semajnoj ŝli estas lerninta trinki kafon sen cigaredo. Ŝli jam
komencas ne plu pensi pri tio. Male, se cigaredo gravis por ŝlia sinteno dum festoj kun
geamikoj, ŝli devos fariĝi alia rolulo, trovi alian animon. Antaŭe, ŝli ludis per sia paketo, sia
fajrilo. Ŝli donacis cigaredon, proponis fajron. Ŝli tion ne plu havas, ŝli sin sentas nuda.
Necesas trovi alian sintenon. Ĉu ludi per la brido de mansako? Ĉu enigi la manojn en poŝojn,
ilin kunigi ĉe sia dorso? Ĉu fingrumi sian kravaton? Naturo ne ŝatas malplenecon, ŝli finfine
trovos. Sed se ŝli tiel festus ĉiusemajne, kaj se necesus ripeti 20-foje sian novan rolon pro
ŝanĝo de la rolulo, ŝli ne sin sentos komforte antaŭ paso de ses monatoj.
Refumado? Plejofte ĝi estas antaŭplanita, primeditita de fumĉesadanto, kiu senĉese
atendas honorindan okazon por provi esploron de ĵus elpensita maniero per kiu ŝli kapablos
regi sian fumadon. Sed oni povas refumi ankaŭ pro tio ke oni ankoraŭ ne lernis regi situacion,
kiun oni ne povas ripeti sufiĉe. Unu el miaj amikoj rekomencis fumi post ok jaroj de abstino,
kiam mortis lia patrino. Oni ne ripetas 20-foje tian eventon. Mi memoras la historion de paro.
Ili fumĉesis de pli ol du jaroj. Ili forveturas por ferioj kun novaj geamikoj. En la aŭto, la
geamikoj proponas al ili "...tiujn brunajn maldikegajn cigaredojn, kvazaŭ malgrandajn
cigarojn. Ni ne ilin konis". Ĉiuj ingrediencoj de refumado tie ĉeestas. Nova situacio, bezono
de kunigo, sciemo pri nekonata marko, tipo ŝajne sendanĝera de tiel fajnaj kaj malgrandaj
94