La Fumado - Eventoj

Se ŝli jam dependas, ŝlia unua penso plivole estos: "Mi pensis ke mi kapablus regi mian
fumadon po du aŭ tri cigaredojn semajne. Jen nun mi fumadas po dek tage: mi tro multe
fumadas". La logika konkludo ne estas fumĉesi, sed provi moderiĝi. Sed, malsimile al
alkoholo, fumo ne estas likvaĵo, sed gaso. Kiam oni drinkis unu litron da vino je 11°, oni scias
ke certe 110 ml da pura alkoholo eniris en la sangon. Kiam oni fumis paketon da cigaredoj,
oni nenion scias. Ĉio dependas de la fumomaniero. La sorbita kvanto de nikotino aŭ de aliaj
elementoj de fumo ne malgrandiĝas proporcie al malpliigo de fumitaj cigaredoj. Oni
kompensas fumante pli aktive. Sed oni ne povas senfine malpliigi la nombron de cigaredoj. Je
iu nivelo de konsumo, eĉ inhalante pli grandajn, pli oftajn enspirojn de fumo, lasante pli
malgrandajn stumpojn, oni ne povas eltiri el fumo sian propran dozon por eviti mankon.
Rapide la memtrudado fariĝas pezega, kaj oni rapide retrovas la antaŭan konsumon.
Tiam oni serĉas aliajn vojojn. Oni provas mildegajn cigaredojn, pipon, cigaretojn, eĉ
cigaregon. Tamen, oni konscias ke la konsumo nebremseble pli kaj pli grandiĝas.
Tiam oni pensas: "Mi komprenis! Mi ne kapablas malpliigi mian konsumon, pro tio ke
mi estas toksita!". Tiam, oni provas fumĉesi. Sed ne por reale definitive fumĉesi. Oni
fumĉesas por sin sentoksigi, kvazaŭ sin revirgigi. Oni pensas, ke oni ne povas redukti sian
konsumon ĝis "modera" nivelo, sed ke, kiam oni estos tute sentoksigita, "purigita", oni
scipovos, kiel en frua komenco, eviti senregan grandiĝon de la konsumo. Oni decidas, ke tiam
oni kapablos fumi nur tiujn kelkajn bonegajn cigaredojn, kiuj donas kvaliton de vivo. Oni do
ne plu fumas dum kelkaj tagoj, semajnoj eĉ monatoj. Tiel oni pruvas al si, ke oni ne dependis
tiom, kiom oni kredis, pro tio ke oni kapablas fumĉesi. Tiam oni ekbruligas unu cigaredon.
Tio ne estas recidivo, fiasko, ĉar la refumado estas planita ekde la komenco de la fumĉesa
provo. Post kelkaj tagoj, oni denove fumadas paketon tage, kiel antaŭe.
M. Raw kaj J. Prochaska proponas cirklan skemon ja faman. Komence, fumanto tute ne
deziras fumĉesi. Poste ŝli trapasas sinsekvajn stadiojn. Unue, ŝli serioze projektas fumĉesi,
sed ne tuj, nur post kelkaj monatoj. Tio estas la priatenta stadio de espero de venonta fumĉeso.
Poste estonto fariĝas pli preciza. Ŝli jam provis ĉesi dum la antaŭa jaro, kaj pensas reprovi
dum la venonta monato. Tio estas la preparada stadio. Poste ŝli agas, provas vere fumĉesi, tio
estas la aga stadio. Se ŝli abstinis pli ol 6 monatojn, oni konsideras ke ŝli preskaŭ sukcesis, ŝli
eniras la bontenadan stadion. Sed se ŝli recidivas, de iu ajn stadio ŝli revenas al la priatenta
stadio. Tiel la ciklo povas rekomenciĝi plurajn fojojn, kun fino sukcesa aŭ ne.
Mi tute ne samopinias kun tiu vidmaniero. Unue ĝi estas multe tro rigida por esprimi la
realecon. Kiel rimarkas Y. Noël, plejmulto de la fumantoj moviĝas oscilante sur tiu ciklo,
progresas sed ankaŭ retroiras inter la stadioj. Tiel sperto de fakkonsultejo instruas. Oni
decidas tuj fumĉesi, oni rendevuas, sed oni ne venas. Oni eĉ ne antaŭavertas pri tiu renonco,
eble pro malĝentilo, pli ĝuste ĉar oni volas gumskrapi, ignori ke oni povintus intenci tiun
agon, en kiu oni sin ne plu rekonas. Sed plie, tiu ciklo ne validas. La sama akvo neniam fluas
sub sama ponto. Post kiam fumanto provis fumĉesi, ŝli ne estas sama kiel antaŭe. Ŝli lernis
ion, kio ŝanĝos ŝlian konduton dum posta provo. Tiu "fiasko" eble estos la decidiga faktoro de
la sukceso. Mi ne ŝatas ankaŭ tiun bildon de reveno al la startopunkto, kiu elvokas Sizifon
vidantan eterne refali la ŝtonegon, kiun li tiel penadis reascendigi preskaŭ al la kulmino de la
monto. Tiu bildo malesperigas, senmotivigas.
Tial mi provas neniam uzi la vortojn "recidivo" aŭ "fiasko". Necesus ilin forstreki el la
vortlisto de tabakologoj. Temas pri reprenoj, reekoj de fumado, sed nur etapoj dum la longa
irado, kiu finvenos al sukceso. Kiel dum grimpado, kiam la vojo iĝas tro malfacila. Oni
iomete retroiras, oni iom ripozas, poste oni resupreniras esplorante alian vojon. Sed, ĉiufoje,
oni iom gajnas, eĉ se oni nur malkovras senelirejojn. Oni neniam revenas al la fundo de la
truo. Mi preferas konsideri fumĉeson kvazaŭ esploron de grimpa vojo, kun senelirejoj, faloj
88