La Fumado - Eventoj

estas la vera kriterio. Tamen, fumreprenoj estas ankoraŭ oftaj dum la unuaj ses monatoj post
ĉeso, tiel oni povas arbitre elekti tiun limtempon por diri, ke eble la provantoj sukcesis.
La fumĉesadanto
La revo de fumanto estas "fumĉesi kaj plu fumadi", tio estas regi sian konsumon je
arbitra nivelo, kiun ŝli taksas "modera". Tiel mi krude vidas du grupojn el tiuj, kiuj ne plu
fumas. La unua grupo estus tiuj, kiuj ankoraŭ ne akceptas, ke ili neniam sukcesos "regi
neregeblon". Ili ne fumas, sed por tio batalas seninterrompe kontraŭ impulsoj, ofte kaŭzitaj de
ĉirkaŭaj stimuloj, kiuj antaŭe ilin puŝis fumi. Ili persistas interne pensi ke "fumado ne estas
definitive eksa, ke eble iam...". Tio povas daŭri dum jaroj, eble dum tuta vivo. Ili restas en
fumĉesa procezo. Ili multe riskas repreni cigaredon. Oni povus ilin nomi
"FUMĈESADANTOJ". La dua grupo estus la veraj EKSFUMANTOJ, kiuj neniam reprenos
cigaredon. Laŭ mi, bona kriterio por ilin diferencigi estas la netoleremo de fumĉesadantoj al
fumo de aliaj, kvazaŭ ili tiel eksterigus sian internan batalon. Fumĉesadanto rigardas
fumanton kvazaŭ membildon, kiun ŝli dezirus forviŝi. Eksfumanto povas malfacile toleri
fumejaĉon. Estas normale, kiam oni ne mem fumas, ĉar fumo agresas, kiam oni estas
dekutimiĝinta. Sed eksfumanto serĉas plivole sin ŝirmi ol agresi fumanton.
La eksfumanto
Enketoj ĉe tiuj, kiuj fumĉesis de tre longtempe montras, ke plejmulto el ili jam sciis
ekde la unua tago de fumĉeso, ke ilia procezo estis trafa, kaj ke ili neniam plu fumos. Estas
subjektiva sento. Tiu ĉi karakterizas eksfumanton. Ekstere, ni ne scias, kiel ŝlin diferencigi de
la fumĉesadanto. Necesus ke psikologoj faru teston por taksi tiun subjektivan certecon, kiu
permesus taksi la verajn sukcesojn pli bone ol arbitraj abstinodaŭraj difinoj.
Kiam oni volas scii, ĉu nova terapio por fumĉesi estas efika aŭ ne, demando estas: ĉu
estas saĝe postuli longan daŭron de observado, eĉ unu eĉ du jarojn, kiel volus iuj esploristoj?
Ĉu ne dum la tuta vivo? Se oni estus nombrinta nur la kompletajn kaj definitivajn resanigojn
por taksi la efikojn de kemioterapio de kanceroj, kuracado ne estus multe progresinta. Post la
unuaj du aŭ tri semajnoj, oni jam povas taksi la efikecon de nuntempaj rimedoj, kiuj
malgrandigas la intensecon de fumĉesaj perturboj. Pli poste, la repreno de fumado estas
ankoraŭ ofta, same en la kuracataj grupoj kiel en la nekuracataj referenco-grupoj. Sed la
diferenco kaŭzita de terapio persistas, kvankam iomete malgranda. La kurboj de abstineco
rilate al tempo similas pri tio. Rilate la terapiojn pri maĉgumo, plastro, naza spruĉo, inhalilo,
bupropiono (Zyban®), tiuj kurboj estas samaspektaj. Kvazaŭ terapio ebligus al iuj fumantoj
trapasi malfacilajn unuajn momentojn. Sed poste, ne reekbruligi cigaredon dum longa periodo
dependas pliĝuste de psikologiaj faktoroj. Tamen oni proporcie konservas la avantaĝon
komence akiritan per terapio. La kresko de sukcesoj post unu aŭ du monatoj de terapio, aŭ nur
la malkresko de fumitaj cigaredoj ŝajnas al mi sufiĉaj indikiloj de la efikeco de kuracado. Sed
tio ne permesas konkludi, ke iu terapio estas grava kaj ke necesus ĝin rekomendi aŭ preskribi.
Eĉ se statistike ekzistas diferenco, ĉu 1%-a pligrandiĝo de sukcesnombro indigas uzi tiun
terapion, rilate kun ĝia prezo kaj eble ĝiaj malfavoraj efikoj? Plie, favora efiketo dum
mallonga terapio ne antaŭdiras ĉu pli daŭra kuracado kaŭzos pli grandajn aŭ malgrandajn, kaj
ne ekskludas malfavorajn tardajn efikojn.
84