La Fumado - Eventoj

Malavantaĝe, oni eliminas malpli ol 20% de sorbita nikotino en kotininon, kaj tiu procento
varias laŭ homoj.
Feliĉe, tiuj dozadoj ankoraŭ ne havis policajn celojn, por kontroli la dirojn de tiuj, kiuj
diras ne fumi. Sed granda tentiĝo jam ekzistas ilin uzi por dungaj aŭ asekuraj sankontroloj.
Fakte, oni ilin uzas ĉefe epidemiologie. Tiel la dozado de saliva kotinino elmontris la rilaton
inter otitoj ĉe infanoj kaj la grado de sorbo de la gepatra fumo. Oni ĝin uzis ankaŭ por taksi la
efikojn de iuj kampanjoj kontraŭ tabakuzo aŭ de kuracadoj de dependeco, por kontroli la
realan abstinon.
Kontraŭe, se tiu dozado kreus suspekton inter fumanto kaj kuracisto, la kvalito de ilia
interrilato estus dubinda. Se ne ekzistus fida etoso, se la fumanto sentus la kuraciston kvazaŭ
juĝiston aŭ kontroliston, komunikado ne estiĝus inter ili. Fumanto jam scias, ke karbonomonooksido
estas danĝera veneno. Ŝli legis en gazetoj okazintaĵojn pri mortigaj toksiĝadoj.
Dum konsultado, ŝli povas mem objektive mezuri la gravecon de siaj inhalo kaj toksado. Ŝli
povas konstati, ke sufiĉas kurtega abstino por tute elimini la tokson. Sed por ke tio ŝlin helpu
fumĉesi, ŝajnas al mi gravege, ke la kuracisto silentu... La fumanto estas sufiĉe plenkreska por
pritaksi la konsekvencojn el tiu mezuro, sen neceso insisti. Se ŝli sentus ian premon por influi
ŝlian decidon, ŝli preskaŭ ĉiam kontraŭagos.
Fakte, kiam fumanto sorbas multe da karbono-monooksido, ŝli certe estas fumeganto,
kiu samtempe sorbas multe da nikotino. Do, se oni kuracus ŝlin per nikotina rimedo, oni
devus preskribi al ŝli grandan dozon.
Koni kaj observi la urinan eliminon de kotinino ebligas adapti la dozojn de nikotinaj
rimedoj laŭ la reala bezono de la fumanto. Oni ĝin mezuras antaŭ fumĉeso. Oni pensas ke la
plej granda profito de nikotina kuracilo okazas, kiam la kuracado kaŭzas la saman kotininan
urinan eliminon kiel la cigaredoj. Iuj malsukcesoj klare devenas de nesufiĉaj dozoj, aliflanke
tro grandaj dozoj kaŭzas iafoje maldormon, eĉ malsanetojn.
Kiuj ne plu fumadas.
Unu el la plej grandaj malfacilaĵoj de la kontrolitaj esploroj, kiuj provas mezuri la
efikecon de terapioj de fumado, estas difini, kion oni nomas sukceso. Ekde kiam oni meritas
la nomon "eksfumanto"? Ofte oni rekomencas fumi. Difini sukceson rilate al abstina daŭro
estas arbitre. Kiel klasi tiujn, kiuj fumcesis, sed poste fumis kelkajn cigaredojn, sen scii ĉu ili
finfine ĉesos aŭ ne? Plie necesas diferencigi tiujn, kiuj iompostiome ĉesas kaj tiujn, kiuj poste
denove fumos. Necesus havi interkonsentitajn difinojn.
Mi pensas, ke oni povas paroli pri "fumĉeso" nur kiam ĝi estas kompleta. Malpliigo de
la nombro da tagaj cigaredoj ne estas fidebla mezuro, ĉar oni povas sorbi la saman kvanton da
nikotino el malpli da cigaredoj, kaj laŭregule la fumanto iom rapide retrovas la antaŭan
nivelon de konsumo.
Kelkaj esploroj akordiĝas dirante, ke plejmulto el la eksfumantoj ne fumis eĉ unu
cigaredon ekde la decido fumĉesi. Tiuj, kiuj plu fumis pli ol du aŭ tri cigaredojn, malofte
sukcesis. Do necesas difini la fumĉeson, ne ekde la decido fumĉesi, sed ekde la lasta fumita
cigaredo. Mi plivole klasus kiel "provanto fumĉesi" tiun, kiu ne tute fumĉesis, sed bataladas
kontraŭ si mem kaj ankoraŭ ne rezignas tiun celon.
La kurbo, kiu indikas la nombron da restantaj abstinantoj rilate al la tempo kiam ili
decidis ĉesi, montras oftajn reprenojn de la konsumo dum la unuaj semajnoj post fumĉeso.
Poste, ili estas pli kaj pli maloftaj. Sed tiu kurbo ne havas iun ajn kritan punkton, kie ĝi
abrupte ŝanĝiĝas, kio permesus diri ke post tiu punkto la fumanto iĝas "eksfumanto". Certe,
gravas la daŭro de abstineco, sed la fumreprenoj post dekoj da jaroj elmontras, ke la daŭro ne
83