La Fumado - Eventoj

La unua demandas, kiom da tempo post la matena vekiĝo oni fumas la unuan cigaredon.
Dum nokto, fumanto eliminis grandan parton de la tabakaj elementoj, kiujn ŝli sorbis
antaŭtage. Ŝli ja preskaŭ ne havas nikotinon en sango. Tiu demando esploras verŝajne la
"farmakologian bezonon" de substancoj de la fumo. Se la fumanto devas fruege fumi, eĉ ĵus
ellitiĝinta, eĉ se la manko ŝlin vekas nokte por ekbruligi cigaredon, tio signifas, ke ŝli estas tre
dependa de kemiaj tabaksubstancoj. Pli fajne taksi la kvanton de sorbitaj elementoj necesigas
biologiajn dozadojn.
La dua demandas, kiom da cigaredoj oni fumas tage. Ĝi esploras kampon tute
sendependan de la unua demando. La kampo de kutimo, de graveco de la gesto. Pli bona
demando estus "Kiom da fojoj tage vi ekbruligas cigaredon?". Sed tiu gesto estas tiom
aŭtomata, ke fumantoj ne estus kapablaj respondi. Ili devas nombri la restantajn cigaredojn en
la paketo, kiun ili malfermis matene, por scii kiom ili fumadis dum la tago. Alie, la respondoj
estas proksimumaj, la mezura unuo estas unu paketo. La precizeco ne superas paketduonon.
Kiu diras fumi unu paketon faras "almenaŭ" 20-foje la geston por ekbruligi cigaredon. Post
subtraho de la dormotempo, de la momentoj kaj lokoj, kiam kaj kie ne eblas aŭ malpermesatas
fumi, tiu fumanto fumadas dum granda parto de la tago, averaĝe unu cigaredon ĉiun
duonhoron. Tiel oni povas klasi kiel fumeganto tiun, kiu fumadas unu paketon aŭ pli, kaj
ekstrema fumanto tiun, kiu fumadas almenaŭ du paketojn, ekbruligas cigaredon dum la
manĝo, eĉ vekiĝas nokte por fumi.
La biologiaj spuroj
Iuj dozadoj ebligas taksi tion, kion fumanto reale eltiras el siaj cigaredoj. La plej
disvastigita ĉar plej praktika kaj malplej multekosta estas la mezuro de karbono-monooksido
(CO) en la aero, kiu eliras el la pulmoj. Fakte, la inhalita CO fiksiĝas ĉe hemoglobino, kie ĝi
okupacias oksigenoricevingojn. Ĝi iom post iom malligiĝas el hemoglobino kiam oni spiras
puran aeron. Oni povas ĝin dozi en la elspirita aero, same kiel per alkoholoblovtesto. Oni ne
blovas en sakon, sed en tubon konektitan al dozadilo. Tiu ĉi senpere afiŝas la rezulton en ppm.
Tio estas la nacilingva mallongaĵo de "partoj po miliono" de CO. Unu kuba metro (m 3 )
entenas unu milionon da kubaj centimetroj, do tio signifas, ke fumanto, kiu legas sur ekrano
"40 ppm", forĵetas 40 cm 3 de pura CO en unu m 3 de elspirita aero. Tiu mezuro precize
samvaloras la sangokvanton. Oni povas ankaŭ rekte dozi la karbono-monooksiditan
hemoglobinon, sed tio necesigas sangoelprenon kaj laboratorion. Ĉiam oni trovas iomete da
karbono-monooksido en la elspirita aero de normala homo, ĉar la bruloj en nia korpo
produktas iom da ĝi, ne pli ol 3-4 ppm en la elspirita aero. Tamen karbono-monooksido ne
devenas nur el tabaka fumo. Se en trafikŝtopado vi inhalus multe da rubgasoj el la najbaraj
aŭtoj, vi povus elspiri ĝis 10 ppm. Oni iom arbitre uzas tiun nivelon por diferencigi tiujn, kiuj
fumis kaj tiujn, kiuj ne fumis. Tamen iuj fumantoj, kiuj ne inhalas, ne trapasas tiun
limvaloron. Multe da fumantoj restas sub 30 ppm, sed aliaj atingas 50, eĉ 100 ppm.
Dozado de karbono-monooksido havas avantaĝon, ĉar la organismo ĝin ne transformas.
Oni ĝin forĵetas tia, kia ĝi estis inhalita. Ĝi do mezuras bone la intensecon de inhalo, do
sorbon de ĉiuj aliaj tabakaj elementoj, precipe de nikotino. Malavantaĝe, la korpo ĝin
eliminas iom tro rapide. Ĝia duonvivo daŭras nur de 3 ĝis 5 horojn. La eliminado estas pli
rapida, kiam oni pli ofte spiras. Tiel, fumanto, kiu ne fumis de la antaŭa tago, aŭ kuradis por
veni al la konsultejo, eble ne transpasas la normalan limvaloron.
Teorie, dozi nikotinon en la sango estus la plej bona maniero mezuri la intensecon de
fumado, sen eraro (krom se la konsultanto sorbas nikotinon el maĉgumo, plastro aŭ alia
rimedo enhavanta nikotinon). Ve, la mezuro ne estas fidinda, ĉar la rezulto tro varias en la
tago. La hepato detruas nikotinon tiel rapide, ke restas en sango matene nur iomete da ĝi. Ĉiu
cigaredo matena rapide altigas la nikotinemion. Poste, ju pli alta estas ĝia nivelo, des pli
81