La Fumado - Eventoj

malkonkordo inter la intensa pretigo por agi, batali aŭ forkuri kaj la neeblo agi. Ĉar oni scias
nek de kie povus veni la danĝero, nek kontraŭ kiu aŭ kio batali, nek kien forkuri por ŝirmiĝi.
Sed oni sentas forte sian batantan koron, kaj sian muskolan streĉon. Tiaj stresaj fizikaj sentoj
realigas la situacion. Ili kreskigas angoreton. Tiel povas naskiĝi senfina cirklo, eble ĝis angoro
kaj paniko.
Nur du solvoj ekzistas por eliri el angoreto. Aŭ oni mildigas la simpatan reakcion per
medicinaĵoj, trankviligaĵoj, betablokantoj, kiuj malstreĉas muskolojn aŭ malakcelas la koron.
Aŭ oni provas en iu ajn maniero evakui tiun ago-bezonon, kiu ne havas difinitan celon. Oni
povas barakti, sed tio riskas pliigi la panikon. Oni povas trovi propekan kapron por malŝarĝi
sian agresemon. Oni povas orienti sian energion al strukturitaj agoj, ritaroj, preĝoj, simbolaj
oferoj...
Cigaredo ebligas ĉion ĉi fari. Oni povas ĝin fingrumi, ekbruligi, eĉ per angoretaj
tremantaj manoj. Tiel oni agas, oni faras. Oni ankaŭ plenumas de longe lernitan riton.
Cigaredo estas elfluilo, distrilo de agresemo, ŝajno de batalo, ofero, aĵo, kiun oni detruas per
fajro, findetruas dispremante la stumpon plurfoje ĉiusence en la cindrujo, eĉ finfine ĝin
disŝirante per peco de alumeto. Fumo estas ankaŭ ŝajno de forkuro, kiam fumanto sin kaŝas
malantaŭ ekranon de fumo, kiu ŝlin envolvas en varman kaj rekuraĝigantan etoson. Plie, fumo
skrapas la trakeon. Tio pruvas ke aero povas eniri tra la angorokunpremita gorĝo, do ke oni
spiras (spiritus), do ke oni vivas.
Certe tio gravas por klarigi, kial cigaredo ebligas regi angorigontan situacion. Se oni
povus mildigi angoreton simple per cigaredo, kial nepre estu cigaredo de tabako? Cigaredo de
eŭkalipto, eĉ fumo de ajna folio, aŭ de incensa bastoneto? Tia fumo estus multe pli efika,
ĝuste ĉar ĝi ne enhavas nikotinon, kiu pliigas angoreton. Ĉar la psikologiaj testoj pruvas, ke la
angornivelo iom post iom malgrandiĝas post fumĉeso.
Fumĉesanto plendas ofte pri nervozeco, agresemo, iriteblo, aparte pro la streso de
fumĉeso. Ĉio glatiĝas, kiam ŝli denove fumas. Estas do malfacile diri, ĉu nikotino estas
primare trankviligilo, aŭ ĉu simple fumado forigas mankon. Necesus scii, ĉu nikotino
trankviligus nefumantojn, aŭ ĉu dozoj bonege tolerataj de fumantoj ilin malsanigus.
Mi pensas ke oni konis la solvon de la paradokso de Nesbitt antaŭ ol li ĝin priskribis. En
1969, la usona fiziologo Domino elmontris, ke fumi cigaredon nuligas la patelan reflekson.
Ĉiuj kuracistoj frapas vian genuon per marteleto por taksi la nivelon de la daŭra streĉo de viaj
muskoloj, la muskola tonio. Tiu tonio varias laŭ grado de vigleco. Tiu, kiu ekdormas sur sia
seĝo, eble defalos ĉar ŝliaj muskoloj estas malstreĉitaj. Tiam ŝlia patela reflekso estas nuligita.
Dumnokte, dormanto estas tute malstreĉita. Sed, se la vekhorloĝo subite forte sonas, la
muskoloj fortege subite restreĉiĝas. Tiam vi nevole ekstaras abrupte el la lito, konfuzita, ne
sciante, kie vi estas. Cigaredo malstreĉas la tonion same, kiel dum dormo. Estas la efiko de
nikotino. Kiam motora nervo de la mjelo elsendas al muskolo la ordonon kuntiriĝi, ĝi
samtempe elsendas duplikaton de tiu ordono reire en la mjelon al neŭronetoj. Kiam la ordono
estas tro forta, tiuj neŭronetoj bremsas la motorajn neŭronojn de nervo. Tiu retrokontrolo
evitas ekscesajn kontrahiĝojn, kramfojn. Ja nikotino senpere stimulas tiujn neŭronetojn, do
malstreĉas muskolojn, malpliigas la tonion. Tiel, nikotino stimulas la cerbon kaj vigligas same
kiel streso, kaj devus pliigi la muskolan tonion. Sed samtempe ĝi stimulas la mjelajn
neŭronetojn, malpermesante, ke la cerbo stimulu la muskolan motoran nervon, do malpliigas
la tonion.
Tiel la paradokso ne ekzistas. Nikotino reale stimulas, "stresas" la cerbon, sed per sia
ago sur la mjelon, ĝi reale malstreĉas la muskolojn. Fumanto sentas tiun malstreĉon, dirante
ke cigaredo ŝlin "rilaksas".
45