La Fumado - Eventoj

Bildo 3: Reguligo
Ĉiu reguligo uzas osciladojn inter "Nesufiĉe" kaj "Tro",
ambaŭflanke de la "afiŝita valoro" de la regulata variablo
(temperaturo, arteria premo, korpa pezo, ktp...). Kiam reguligo
necesigas konduton (manĝi, fumi), bezona sento ĝin ekfunkciigas
por forigi la mankon. Plezuro rekompencas la plenumon de tiu
konduto. Tiu plezuro garantias reokazigon de konduto, ĉiufoje
kiam la bezono revenos. Sata sento haltigas konduton antaŭ la
alveno de malsanetoj eble okazontaj de troo (senplezurigo,
naŭzo, vomado…). Tiam komenciĝas sateco, kiu daŭras ĝis la
sekvanta bezono, kvazaŭ reguliganta pendolo balanciĝus en la
aŭtomata cerbo pri ĉiu reguligenda variablo. Ĉio okazas kvazaŭ
simila pendolo ekbalanciĝus por kontroli la provizadon per tabako,
"piratinta" la neŭronajn retojn de la aŭtomata cerbo, komisiitajn
per tiuj reguligaj cikloj.
Ĉiu reguligo uzas osciladojn inter
"nesufiĉe" kaj "tro". La reguligaj mekanismoj en
vivaj organismoj estas multe pli kompleksaj ol
simpla funkcio de radiatora termoregulilo, tamen
ili ne estas fundamente malsimilaj. Kiam la korpa
temperaturo emas fali, la organismo tuj
malpliigas la kalorian disperdiĝon. Ĝi malpliigas la sangan elfluokvanton sub la haŭton, kiun
ĝi lasas malvarmiĝi. Ĝi agas ankaŭ per la kondutoj. Oni serĉas varmajn lokojn, oni surmetas
puloveron. Finfine, se ne sufiĉas, la aŭtomato decidas, ke ni devas frostotremi. Se tro varmas,
la aŭtomato lasas la sangon alveni sub la haŭton, kiu ruĝiĝas por forigi la kaloriojn, kaj oni
ŝvitas. Sed ĝi faras ankaŭ tiel, ke oni serĉas aerblovojn, malvarmetajn ombrajn lokojn kaj
helajn malpezajn ventolajn vestojn.
La pendolo de la avina horloĝo estas alia utila bildo de reguliga mekanismo. Ĝi
reguligas tempon. Eblas fantazii nian aŭtomaton kvazaŭ ĝi havus tiom da oscilantaj pendoloj,
kiom da reguligendaj valoroj. Kvazaŭ diableto svingiĝus sur ŝnurbalancilo. Ĉiufoje kiam ĝi
revenas, ĝi minace ekkrias: "Se vi ne min puŝos, vi krevos!". Oni puŝas la balancilon, kiu
forsvingiĝas, kaj revenas, plu reas la ciklo. La spirado estas evidenta ekzemplo de tiaj
reguligoj. La ciklo: "Se vi ne spiros, vi krevos!" refariĝas plurajn fojojn minute. Aermanko
elklikigas enspiron, kiu ĝin forigas, ĝis la sekvanta manko. Eblas retrovi tiun ciklon en ĉiuj
reguligoj. Bezono manĝi aŭ trinki puŝas la balancilon. Kiam oni ne manĝis de longe, oni
sentas mankon. Nun, la sento havas nomon: "malsato". Tiam oni serĉas manĝaĵon, kaj
manĝas. La proverboj, la popoldiroj enhavas parton de la monda saĝo, kiu naskiĝis el
observo. "Malsato elirigas lupon el la arbaro" (franca diraĵo). Certe, racio petus, ke la lupo
restu en la bosko, ĉar ĉasistoj proksimas. Ĝi streĉas sian volon por resti kaŭrkaŝita. Sed ankaŭ
apetitvekanta ŝafido staras tie. Finfine malsato estas pli forta ol volo. Neniu ja rezistas la
aŭtomaton. La lupo impetas, la orelojn gluitaj sur la kranio. Kugletoj siblas. Ĝi jam kuntiris
sian predon en densejon.
Sed tuta ŝafido estas tro, eĉ por lupo kun lupa malsato. Komence, ĝi voris gluteme. Kia
plezuro! Kiel bona ĝi estis! Nun ĝi ne vere ŝatas la malgrandan restaĵon de femuro, kiun ĝi
malrapide maĉetadas. Eble ĝi eĉ trovas ĝin iomete naŭza. Poste, "Uf!". Sufiĉas. Ĝi estas sata,
ĝi ĉesas manĝi. Tiam kutime estas la tempo, kiam tiuj, kiuj sin trovas grasdikaj, faras la
grandan decidon dieti: "Post tiu ĉi manĝo, mi ne plu manĝos dum la tuta vivo". Tamen, post
kelkaj horoj, denove la sama malsato revenas. Trifoje tage, dum la tuta vivo, la ciklo reas.
La ĝenerala skemo estas ciklo bezono-konduto-eksato-sateco-bezono. La aŭtomato
detektas deficiton pri elementoj nepre necesaj por la vivo. Tiam ĝi estigas senton de bezono.
25