La Fumado - Eventoj

aŭ formetas la kovrilon. Oni sin turnas, kiam oni tro longe restis kuŝanta sur la sama flanko,
kiam la daŭra premo riskas damaĝi la haŭton. Post pikniko, se vi tiklus la nazon de dormanto
per herbero, ŝlia mano precize tuj ĝin forpelus, sen ke ŝli vekiĝas.
La karakterizaĵo de konduto estas la nekapableco daŭre rezisti bezonon, eĉ kun validaj
motivoj. Mi eble pastiĉos Blaise Pascal, dirante: "La aŭtomato havas siajn kialojn, kiujn
racio ne konas". La racio povas nur iomete prokrasti agon, se tiu ĉi ne postulas urĝan
respondon. Oni ne povas prokrasti spiron, kiam mankas oksigeno, ĉar oni havas neniun
rezervon de oksigeno. Nepras tuj spiri. Oni povas prokrasti la manĝon. Oni preterlasus unu,
du, tri manĝojn, se oni estus tro okupata aŭ se oni decidus firme kaj definitive malgrasiĝi. Sed
post kelktaga fasto, ĉiuj moralaj bariloj disrompiĝos, oni kapablus piedbati la ventron de siaj
gepatroj por ŝteli ilian lastan panfinaĵon. Tiel la aŭtomato povas agi kontraŭ la racio kaj
malgraŭ la volo, kiam ĝi opinias, ke temas pri vivo aŭ morto. Tio ĉi rememorigas la difinon
de dependeco.
3.- La tria persono: la koro
Mia aŭtomato decidis, ke necesas trovi manĝaĵon. Ĝi ĵus avizis mian racian konscian
cerbon. Sed tiu ĉi opiniis, ke estas nur la dek-unua matene, ke ni devos fari ankoraŭ multe da
laboro, ke eble je la unua ni povos manĝi, sed ke ni devos rapidi. Tial do ni iros en la
proksiman rapidmanĝejon haste manĝi hamburgeron. Sed…
Sed tiun saĝan decidon, respondan al la insista urĝa peto de la aŭtomato, kontraŭstaras
alia forto. Interna voĉo parolas: "Mi ne ŝatas tiajn manĝuzinojn! Mi eĉ neniam eniris tien. Tia
pseŭdokuirarto ŝokas mian nacian kulturon. Klientoj estas malbelaj, la dekoracio naŭza, la
etoso malgaja, la marioneto sur la tegmento estas groteska kaj la estro antipatia. Mi preferas
malhavi manĝon...". Tiel, nura korinklina sento, tute neracia, sen rilato kun la manĝaĵo aŭ kun
la logiko, aŭ eĉ kun fakta vivsperto, povas influi la decidon.
"Kion mi aŭdas?", diras la aŭtomato, "Malhavi la manĝon? Ĉu mi halucinas?". La
interna debato daŭras. "Ni estu saĝaj...", diras la racia cerbo. "Mi preferus...", diras la kora
cerbo, "... ke ni prenu dek minutojn pliajn por aĉeti sandviĉon iomete pli malproksime...". Tri
influantaj centroj, tri aŭtonomaj personoj, tri memstaraj fortoj argumentas, traktas en ni mem.
Sed ili estas interdependaj. Ilia fato estas ligita, ĉar ili loĝas en la sama korpa envolvaĵo. Ili
vivas en ni, ĉiu parolas je nia nomo. Ĉiu diras "Mi". Estas tri "Mi" en ĉiu homo. Tiu, kiu
diras: "Mi malsatas, mi bezonas...!". Tiu, kiu diras: "Mi pensas, ke estus saĝe, ke mi devus...".
Tiu, kiu diras: "Mi amas, mi ne amas, mi deziras, mi ne deziras...", la "koro", laŭ la filozofo
Pascal, "kiu havas siajn proprajn motivojn, kiujn la racio ne konas". El la subtila ludo de ilia
interago naskiĝas la decidoj kaj la agoj de nia "Mi", samtempe unu kaj plurala.
LA SANKTA TRIUNUO
Kristano kredas, ke Dio estas tri personoj en unu.
En la Geneza parto de la Biblio, oni legas: "Dio kreis homon laŭ sia bildo...".
La filozofo Voltaire aldiris: "De tiam, homo reciprokis same al Li...".
Kia estus bildo, kiu neniel similus la modelon? Eĉ se ĝi kapablas nur iom proksimiĝi al
Perfekteco. Des pli ke la kristanaj preceptoj instigas ĉiun kristanon klopodi por simili kiom
eble plej tiun perfektan modelon. Kiam la teologoj, en la tria jarcento, starigis la dogmon de la
Sankta Triunuo, la Patro, la Filo kaj la Sankta Spirito, ili sekve difinis diecon samtempe
ununuran kaj triopan, fine tre antropomorfan. Tiel, ili subtile analizis la homan animon.
22