La Fumado - Eventoj

Bestoj ekkuras sur la lito aŭ sur la muroj de la ĉambro, oni malkvietas, konstante tremegas,
febras. Oni senhidratiĝas kaj eĉ fine eble mortas. "Delirium tremens" estas plej ofte
manksindromo.
Malgraŭ ĉiuj evidentaj pravigoj, francoj tamen hezitegas klasifiki alkoholon kiel
"drogon". Tio estas komprenebla. En Francio, oni naskiĝas kun glaso en mano. Dum ĉiu
soleno, ĉiu festo, oni drinkas. En nia nacia kulturo, kuirarto kaj vino intime kuniĝas. Ĉu vino
ne estas la sango de Kristo? Kiam ni hejme diskutas pri la gusto de la ĉijara vino de Chinon
kompare al la antaŭjara, ĉu ni postenigu gvatiston kaj kaŝu botelojn se alvenus brigado pri
narkotaĵoj?
Estas socie malfacile taksi alkolholon kiel drogon, sed kion pri tabako? Evidente ĝi
induktas asiduecon: la fumanto fumas ĉiutage, ŝli ne kapablas ne fumi. Sed pro fumado la
mastro ne ruinigas sian firmaon, kaj ĝis nun la dungito ne perdas sian laboron. Se via edz(in)o
vin forlasas, la kaŭzoj estas ĝenerale aliaj. Evidente tabako induktas tolerecon. La unua
cigaredo en la vivo malsanigas. Poste oni povas fumi du aŭ tri paketojn sen ia ajn naŭzo. La
tabaka efiko malpliiĝas, kiam pasas tempo, same kiel la heroina. Sed reale kia efiko? Post
fumado, neniu ekstravagancas, neniu kantas obscenajn kanzonojn, neniu interbatiĝas.
Fumantaj grupoj estas iom malgajetaj. Neniam oni deliretas, deliras, halucinas. Oni ne atingas
artefaritan paradizon, nirvanon. Oni konservas ankaŭ siajn intelektajn kapablojn. Oni kapablas
regi firmaon, nacion, aŭ gajni ŝako-konkurson kun cigaredo ĉe la lipoj. Neniam okazas
notinda manksindromo. Iuj iomete koleretas, sed unu el miaj pacientoj, kiu fumadis tage 5
paketojn, abrupte ĉesis sen ia ajn perturbo.
Kiam mi demandas miajn pacientojn: "Ĉu vi rigardas vian fumadon kiel kutimon aŭ
drogon", ili ne unanime respondas. Multaj sentas sin droguloj. Sed ili ne konstituas la
majoritaton de la fumantoj. Ili estas selektitaj, ĉar ili konsultas kuraciston, ili jam multfoje
provis fumĉesi kaj multe cerbumis pri tiu temo, ili profunde sentas la forton de dependeco.
Kontraŭe, aliaj impetege forĵetas la drogan ideon, kaj konsideras sin kaptitaj de fumgesto kaj
fumplezuro. La plejparto parolas pri ia miksado de la du sentoj. Temas precipe pri rutino,
gesto, kutimo, sed ankaŭ pri io plia, kiu ligadas ilin nevole kun cigaredo.
LA DEPENDECO
En la Monda Organizaĵo pri Sano (MOS), la fakuloj cerbumis kaj baraktis pri tiu temo.
La nefumantoj nomis tabakon drogo. La fumantoj diris, ke fumado estas nura kutimo.
Preventante senfinajn kverelojn, ili interkonsentis, ke ili ne povos trovi kontentigan akordon.
Tiam ekaperis la ideo trovi funkci-ivan difinon. Tio signifas simple priskribi la fenomenon.
Tiel aperis la nocio de "dependeco", kiun MOS nomis en la 1975-a jaro en la angla lingvo
"drug dependence". Mi preferas "substanca dependeco", ĉar drogo povas elvoki efikojn, kiujn
ne ĉiuj substancoj havas:
Substanca dependeco: Psika stato, kaj iafoje fizika, rezultanta el la interago inter
vivanta organismo kaj substanco, kaj karakterizita de kondutaj kaj aliaj respondoj, kiuj ĉiam
enhavas impulson al enpreno de la substanco, kontinue aŭ periode, por senti ĝiajn psikajn
efikojn kaj foje eviti la malkomforton de ĝia foresto (manko). Tolereco povas ekzisti aŭ ne.
Ŝajnas komplikege, sed fakte estas simplege, kaj tiu analizo estas tre inteligenta. Mi
kursivigas kaj dikigas la gravajn vortojn. Nur la impulso ĉiam ekzistas. Tiu estas do la plej
grava karakterizaĵo. Tio estas la nerezistebla bezono fari agon kontraŭ sia propra racio kaj
13