La Fumado - Eventoj

kunvenoj, afiŝaj kampanjoj, sloganoj, televidaj paroladoj de kelkaj pastregoj. Ŝajnas, ke neniu
deziras konscii la vanecon de tiu agitado. Oni venkis peston nur post kiam oni komprenis, ke
ĝi estis propagita de ratoj kaj iliaj puloj, kaj post kiam Yersin malkovris la kaŭzantan bacilon.
Tiam oni povis preni la preventajn decidojn, kiuj ebligis haltigi la epidemiojn, eĉ antaŭ alveno
de antibiotikoj, kiuj ebligis efikan terapion. Tabakismo rezistis ĉiujn subpremojn. La nura
efika respondo al tiu problemo estos la scienca kono.
Kaj kio pri fumantoj? Se ili reale dezirus, ke disvolviĝus esplorado pri tabako, ilia
politika forto de longe ebligintus tion. La virusologia esplorado rapide disvolviĝis ekde la
unuaj jaroj post apero de aidozo dank' al tuja agado de la movadoj de samseksemuloj, kiuj
estis la unuaj trafitoj, poste de la publika opinio. Krom la fumĉesontoj, kiuj baldaŭ ne plu
bezonos cigaredojn, ŝajnas al mi klare, ke la fumantoj ne deziras esploradon. Ĉar ili ja kredas
ke tabako estas necesa por ilia vivo. Cigaredo estas kvazaŭ ilia apogilo. Ili ne volas ke io ajn
ilin senigu je tiu. Evidente, kiam oni ilin demandas, 70% diras ke ili volas fumĉesi. Sed la
antaŭvidoj de medikamentaj vendoj bazitaj sur merkatesploroj gravege eraris. Tiel la fumantoj
esprimas sian racian opinion "Necesas, ke mi fumĉesu". Ili ne esprimas la koran deziron "Mi
deziras fumĉesi". Eĉ se, racie aŭ por kongrui kun ĝenerala opinio, fumanto formale akordiĝas
"mense" pri agadoj kontraŭ tabako, kampanjoj, regularoj, esploradaj projektoj, ŝli ne povas
kore tute konsenti. Ĉar ŝli sentas tion kiel senperan agreson kontraŭ ŝlia plej intimeco. Ŝli
aŭtomate sabotas agadojn, eĉ se ŝli neofte konscias. Ĉie en la decidontaj procezoj,
embuskiĝitaj fumantoj ĉiam trovos, kiel abortigi la plej bonajn projektojn. Do ili ne deziras,
ke oni atencas la kvietigantan senton, kiun cigaredo favoras al ilia fumbezono. Konsekvence,
ili ne deziras ke oni eliminas tiun bezonon. Ili ne deziras ne plu deziri. Mi ne kredas, ke
ŝatanto de ĉokolado, kiu volas malgrasiĝi, ŝatus la ideon de medikamento, kiu forigus la
ĉokoladodeziron. Homojn vivigas la deziro, ne ĝia plenumo, kiu signifas finon de la deziro.
"La plej bela aĵo, kiun mi konis sur la tero, ho! Natanaelo, estas mia malsato", skribis André
Gide en La Surteraj Nutraĵoj.
Bildo 14: La dogo Alvise Mocenigo petegas por ĉeso de pesto en Venecio. Palma il Giovane. (ĉirkaŭ 1500) Muzeo de
Kastelvekjo en Verono
135