La Fumado - Eventoj

mekanikaj klarigoj. La plej sennaivigitaj kunuloj, neofte la plej informitaj, fanfaronas kaj
disvastigas la vidmanieron, kiun ili konstruis por si per diversloke plukitaj informoj, kaŝe
vidita pornografia filmo, kun malprudetaj kaj virviraj anekdotoj. Pri mono, junuloj
komprenas, ke ĝi estas nepre necesa por vivi. Tiam, aŭ ili partoprenas en la familiaj angoretoj
pri la fino de la monato aŭ la necerteco de la laboro, aŭ ili angoriĝas, ĉu ili kapablos, kiel la
gepatroj, vivteni familion. En la komenco de la adoleskeco, ili sentas ke la infaneco foriras, ke
baldaŭ ili devos alfronti tiujn fundamentajn problemojn, kaj ili sin demandas, ĉu ili estos
sufiĉe fortaj por plenumi adoltan rolon.
Komence, ni devus ne doni al infanoj malveran nocion pri tio, kio estas homo en la
naturo. Necesus ke ili forlasu la ideon, kiun jarcentoj de kolektiva nekonscio fiksis en ilian
kapon, ke ili estas "eksternaturaj" kaj ĉion regas. Homo ne estas pura spirito, mastro de
mondo kreita por ŝli. Ŝli dependas de sia biologio. Ĝi trudas al ŝli devojn, kun kiuj ŝli devas
trakti por plej bone profiti ĉion, kion povas doni al ŝli la vivo, aŭ ŝli riskas la malfacilaĵojn de
fiŝo, kiu provus vivi sur firma tero.
Senco de la fama "angoro de kastrado"
Homo estas malforta, nearmita por sin defendi en la malamika naturo. Ŝli ne havas
karapacon, ungegojn aŭ potencajn makzelojn. Plej malgranda predanto ŝlin kuratingas. Ŝlia
nura vera defendo estas grupo, hordo. En la origina savano, grupo per bastonoj, ŝtonoj kaj
lancoj kapablis perforte reteni leonon. Sed kiu flankiĝas aŭ estas elĵetita el la grupo iĝas facila
predo. Necese homo estas socia animalo. Ŝli sin sentas sekura nur, kiam ŝli konscias esti
membro de homa grupo.
"Homo en maro!". Kiam oni aŭdas tiun krion, fariĝas febra aktivado surŝipe. Ĉiu
moviĝadas, ĵetas buon, ŝnuregon, plonĝas riskante morti. "Bovino en maro!". Se temus pri la
bovino, kiu donas freŝan lakton, eble oni provos ĝin elakvigi. "Rato en maro!" ricevos frapon
de hokstango, kiu ĝin malhelpos regrimpi.
Nura apartenado al la homa specio estas la kaŭzo de tiu diferenco. Tuj kiam oni
diferencigas individuon aŭ grupon, la reakcio ne plu estas sincera kaj unuanima. Kiu nomiĝas
Hitlero aŭ Stalino certe estos elakvigita se oni krius nur "Homo en maro!" malkiel se oni krius
lian nomon. La decido, kiu nekredeble konsentigis ekstermi Judojn kaj Ciganojn en veraj
homaj industriaj buĉejoj, estis taksi ilin senhomecaj, ilin nomante "Untermensch", subhomoj.
La grandegaj amasbuĉoj kaj cindrigoj de bovoj laŭ la "singarda principo" dum la epidemio de
freneza bovino emociis nur pro la ekonomia katastrofo. Sed de la momento kiam oni
antropomorfe rigardas hundojn, katojn aŭ fokidojn, tiuj bestoj povas pretendi protektadon,
kiun vulpoj kaj mustelkatoj malfacile profitus.
La certeco, ke oni apartenas al la homa specio, estigas fidan kaj sekuran senton, sed
necesigas pruvojn. Tiuj ĉi estas nur genetikaj. Tiu bezono klarigas multajn homajn kondutojn.
Nur la patrino de knabeto povas lin certigi, ke li estas homido, ne simiido "pro tio ke vin faris
Mi". Poste, li amindumos knabinojn. Ĉiuj, kiuj lin akceptos kiel seksan partneron tiel
trankvilige atestos, ke li certe estas membro de la homaro. Sed la nura vera pruvo ĉiam estas
la patrino. Tio eble eksplikas la specialan alligitecon de viroj al ties panjo.
Virino havas pli da atutoj. Ankaŭ ŝi havas patrinon, kiu ŝin naskis. La knabino estas
trankviligata, kiam junaj maskloj el la specio ŝin amindumas. Sed la absoluta pruvo estas,
kiam ŝi mem naskas bebon de la specio, kiun ŝi vidos ludi kun aliaj en la korto de lernejo,
dum estiĝas sekreta komplica interkonsento kun la aliaj panjoj, kiuj atendas la eliron. La
naskiĝo de bebo ofte estas malfacila momento por geedzoj. Kiom pezas la afablaĵoj de la
edzo, eĉ seksumado kun li, kompare kun tia mirinda travivaĵo, kiam ĉiuj ĉirkaŭe ekstaze
117