La Fumado - Eventoj

uzas la vorton "demamigo", por esprimi "senigo je iu ajn dependeco", ekzemple alkoholo).
Oni parolas pri subteno, pri diligenta konduto, pri firme teni, kvazaŭ oni devus eterne subteni
la fumanton, aŭ kvazaŭ ŝli devus eterne streĉi la dentojn. Kvazaŭ mi min difinus kiel
nebetelaĵomaĉanton. Tiu koncepto estas danĝera, ĉar ĝi elvokas fortigitan nevenkeblan
citadelon, kiu eterne estus sieĝata. Konsekvence, oni sin sentas mallibera kaj senkuraĝigita
pro la ideo, ke oni neniam reale kapablos ĉesi fumadon. Tio kontraŭstaras la necesan
disvastigon de la ideo, ke oni povos atingi stabilan staton, kie oni ne plu batalos kontraŭ
tabako, sed indiferentiĝos pri ĝi, ne komprenante kiel iam oni dependiĝis de ĝi.
Mi devas ripeti la plej gravan punkton: la pozitiva mesaĝo estas ke oni lernu vivi sen
tabako ĉiujn situaciojn ligitajn kun ĝi, kie aŭ kiam oni emis fumi. Mi ŝatas proponi analogion:
Supozu virinon, kiu por maldikiĝi decidas de nun trinki sian kafon sen sukero. La unuan
tagon, ŝi ĝin trovas amara kaj malfacile glutebla. Post tri semajnoj, ŝi ekkrias "Kiu metis
sukeron en mian kafon, ĝi estas netrinkebla". Per ĉiutaga ripetado, vera kafo estiĝis sensukera
kafo. Tiel la situacioj, kiujn oni ĉiutage vivas, estos rapide lernitaj. Kontraŭe, kunveno kun
geamikoj, festo, funebro estas novaj situacioj, dum kiuj la oldaj refleksoj emas reveni. Mi ne
havas pli bonan bildon ol la lernadon por stiri aŭton. Oni laŭtempe pli kaj pli spertiĝas, sed
okazas ke spertegaj ŝoforoj akcidentas, kiam ili alfrontas novegan situacion.
Por konkludi, mi akcentas du punktojn:
Unue, fumanto ofte jam faris pli da fumĉesoprovoj ol ŝli diras. Ŝli jam havas sian
propran ĵugon pri la konsiloj, kiujn oni al ŝli donas. Gravas ke ŝli konstatu, ke la kuracisto ilin
taksas almenaŭ tiom, kiom ŝli. La "receptoj" efikos nur ĉe la senspertuloj, ĝis ili taksos ilian
fidindo-gradon. Prefere la kuracisto jam mem estis ilin kritikinta, kaj ŝli ĉesu konsili
senefikajn rimedojn. Eble la sukcesoj estos malpli tujaj, sed se ŝli diras la veron, eĉ se ĝi ne
estas momente agrabla, ŝli ne perdos sian kredindecon. La vero agados, fine maturigos ŝliajn
pacientojn, kiuj ĝin ĉirkaŭe diskonigos, aliaj fumĉesos dank’ al ĝi.
Due, nura maniero por ke la kuracisto plibonigu sian sciadon kaj terapian konduton,
estas ĝuste ke ŝli proprigu al si la sperton de siaj pacientoj, ilin aŭskultante. Unu donos al ŝli
la ŝlosilon por solvi la problemojn de aliaj. Ŝli bridu sian naturan emon doni konsilojn
komenciĝantajn per: "Se mi estus en via stato...", ĉar ili estus valoraj nur por ŝli. Pliofte
fumantoj bonege scias tion, kion ili devus fari. Ili pli ĝuste bezonas akuŝigiston de siaj
profundaj deziroj. Malfacile oni silentas por lasi ilin paroli, sed fine ili diros la problemon, kiu
ilin angoretas. Tiam eble oni povos ilin helpi kaj doni al ili adaptitan respondon. Ili eble
permesos ke la esploristoj formulus pli ĝeneralajn hipotezojn, kiujn oni testu por atingi iom
pli da vero, do kredindecon. Ĉar la vero, pro tio ke ĝi estas nuda, emas bone kaŝiĝi, tial
necesas, ke multaj el la esploristoj ĝin serĉu. Dum ĝi ankoraŭ ne eliris el la puto, ĝi poluas la
subterajn akvotavolojn.
KIEL HELPI ĈESDEZIRANTOJN?
Homa imagpovo estas fekundega, ĉefe kiam la problemoj kiujn ĝi renkontas ankoraŭ ne
estas vere solvitaj. Magio, ekzorcaĵoj, terapio per "similantoj", kiel tiu ĉevalkaŝtano, taksita
kiel potencega terapio de hemoroida krizo, ĉar ĝi similas inflamintan hemoroidon, aŭ tiuj
limakoj, kiujn glutis la tuberkulozuloj, ĉar ilia flua bavo sugestas fluidigon de sputoj…
Kuracado de tabaka dependeco ankoraŭ ne estas malproksima de tio. Esploro de raciaj kaj
efikaj kondutoj kaj terapioj estos longa batalo, samtempe kontraŭ inerciforto de praktikoj
ankritaj en la ĝenerala opinio, kaj kontraŭ la alligitaj profitoj.
Supozu ke mi prezentiĝus en longa nigra robo, kun stelplenigita pinta ĉapelo kaj
sorĉovergo en mano. Mi prononcus aŭtoritate iun ajn "abrakadabra". Se mia fumanto ne estas
102