gaja leganto per esperanto.pdf - Hejmo

Mann estis ĝentila, sed poste li diris al amiko: “Tiu viro ne havas la
rajton, tiamaniere malgrandigi sin; li ne estas tiom eminenta.”
195. Tamburi.
Kiam Jozefo Haydn estis nur sesjara knabo, li neatendite devis ludi la
tamburon. Estis la Pentekosta semajno, en kiu multaj procesioj estis
aranĝitaj. Lia flegopatro Franck, kiu direktis la muzikistaron je tiuj
okazoj, troviĝis en granda embaraso pro la subita morto de sia
tamburisto. Li decidis, ke Jozefo tuj devos eklerni ludi la instrumenton.
Mallonge li montris al la knabo, kiamaniere fari la frapmovojn, ordonis al
li ekcercadi kaj diktatore eliris.
Jozefo prenis malgrandan korbon, kian oni uzas en la kamparo por
baki panon, kovris ĝin per tuko, metis la tuton sur remburitan seĝon kaj
tamburis tiel entuziasme, ke li ne rimarkis, ke la faruno elfalis de la korbo
kaj ruinigis la valoran seĝon. Kiam Franck revenis en la ĉambron, li volis
riproĉi la knabon, sed li tuj repaciĝis vidante, ke Jozefo jam fariĝis
perfekta tamburisto.
La postan tagon, la knabo fiere marŝis en la procesio. La tamburo,
kiu estis tro peza por la etulo, estis fiksita sur la dorso de ĝibulo,
malantaŭ kiu la knabo marŝis ludante ĝin. Tio certe estis neordinara
vidaĵo, sed la muziko estis perfekta.
Proksimume kvindek jarojn poste, Haydn montris al Angla
tamburisto dum orkestra provo, kiel ludi la tamburon. Eble li tiam
memoris pri siaj unuaj eksperimentoj per tiu instrumento.
196. Mensogoj.
Mark Twain akre plendis pri homoj, kiuj rakontante historion
interrompadas sin, por demandi, ĉu oni jam aŭdis ĝin. Mark Twain iam
estis kune kun Henry Irving. La aktoro demandis lin, ĉu li jam aŭdis
certan rakonton kaj Twain ĝentile neis. Irving daŭris rakonti kaj poste
faris la saman demandon. Atinginte preskaŭ la kulminon de la rakonto,
Irving denove demandis, ĉu li jam aŭdis ĝin. Twain diris: “Mi povis
mensogi duan fojan, pro ĝentileco; sed tio estas la limo. Mi ne povas
mensogi trian fojon pro io ajn. Mi ne nur aŭdis la rakonton, mi mem
inventis ĝin.”
- 33 -