AAS 74 - Vaticano

352 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
norum decursum antiquius habuit quam ut Evangelium sua ipsius vita,
et praesertim per incensissimae caritatis et iugis orationis studium in
humilitate annuntiaret. (( Plastico )) quodam modo vere in eo dici potest
«sacerdos qui — iuxta Ioannis Pauli Pp. II, in Epistula data die 8
Aprilis anno 1979, verba — conscius est plenae significationis proprii
sacerdotii : sacerdos qui radicitus credit, qui fidem fortiter profitetur, qui
vehementer precatur, qui persuasa sibi omnino docet, qui famulatur,
qui Beatitudinum principia in vita propria implet, qui cum suae uti­
litatis contemptione diligere scit, qui omnibus proximus adest, praeser­
tim egenis» (AAS 71 [1979], 404). His nostris temporibus quibus adeo
studiose quid sit natura sua presbyter inquiritur, Aloisius Balbiano ger­
manam ministri Dei « identitatem », ut dicitur, profert, suis exemplis
et precationibus sacerdotibus omnibus auxilium praebens ut ipsi ad per­
fectae caritatis verticem iuxta suam in Christo et Ecclesia vocationem
perveniant.
Ioannes Aloisius Balbiano in oppido vulgo Volverá, intra fines ar­
chidioecesis Taurinensis, parentibus Gaspare et Teresia Sclaverano, vi­
ta christiana insignibus, die 25 Augusti a. 1812 natus et per baptisma
regeneratus est. Pie a matre ad fidem in oratione et caritate sectandam
institutus, ludimagistros Yol verae presbyteros virtute praeclaros ha­
buit, qui prima Latinae linguae elementa ei tradiderunt. Sacra Confirma­
tione anno 1822 in loco v. Airasca roboratus, seminarium dioecesanum
in loco v. Bra ingressus est, ibique in philosophiam addiscendam in­
cubuit. Anno 1832 Seminario theologico Cherensi adscriptus est, a quo
mense Martio a. 1834 discessit, studia theologica Volverae et Avaglia-
nae, sacram doctrinam praeclaris locorum presbyteris tradentibus, per­
fectius. Diaconatu mense Maio anno 1836 suscepto, die 20 Maii a. 1837
Augustae Taurinorum ab Aloisio Fransoni, archiepiscopo, ad presbytera­
tum promotus est.
Anno ab ordinatione transacto, vicarius cooperator paroeciae Ava-
glianensis a Sancta Maria renuntiatus est, quo in munere, officio pa­
rochi a. 1871 sibi oblato haud accepto, ad mortem usque, apostolicae vi­
tae formam in normam secutus, perseveravit. In infirmos solandos, in
pueros catechesi erudiendos, in sacras virorum praesertim confessiones
audiendas persedulus incubuit, et sibi pauper, pauperibus autem dives,
quod misero alimento aliisque suis necessitatibus detrahebat, egeniori-
bus Christi membris erogabat, suavi vultus risu liberalitatem suam et
miros paenitentiae actus celans. Sui prorsus oblitus, Deo et fratribus
vixit, dignus qui illi accenseatur sanctorum sacerdotum agmini, qui