La Riverego 109 - Société québécoise d'espéranto

Ŝinkanseno malfruas… ne sufiĉe !
Post la du perfektaj tagoj en Hiroŝimo ni veturas al
Kioto. Estas mia unua fojo en Ŝinkanseno — la
fama japana trajno, unu el la plej rapidaj en la
mondo. Dum sia 45-jara historio kaj 6-miliarda
kvanto da pasaĝeroj, en Ŝinkanseno neniam okazis
akcidento, kiu kaŭzis morton. « Ŝinkanseno
neniam malfruas », diras mia edzo Joel, loĝinta du
jarojn en Japanio. La alventempo de Ŝinkanseno
averaĝe varias de la celita tempo je 6 sekundoj,
kaj en iuj direktoj tiaj trajnoj venas ĉiujn kelkajn
minutojn. Nia trajno kuras tiom rapide, ke la fostoj
de pontoj kvazaŭ tute malaperas, sed ial la
rapideco de 240-300 km/h tute ne sentiĝas. Sed
ironie, ĝuste en tiu ĉi tago, Ŝinkanseno malfruis je
tuta horo, pro pluvego (aŭ eble pro tiu
fanfaronado de Joel, mi ne certas). Nia
gastigantino, sinjorino Tahira Masako diras, ke se
ĝi malfruiĝas je du horoj, oni redonas monon
9
(« do, ĝi malfruiĝis, sed ne sufiĉe ! » mi ŝercas). Ŝi
rakontas, ke iam vizitinta esperantisto el Ĉeĥio
miris, ke oni anoncis 5-minutan malfruon de
Ŝinkanseno : « En Ĉeĥio kvin-minuta malfruo estas
konsiderata ‘ĝustatempe’ », li diris.
La grandega stacidomo de Kioto estas plena je
homoj. Estas la tempo de la festo ulambano, kiam
ĉiuj japanoj revenas hejmen por honori la
mortintajn prapatrojn. Estas varmege kaj
ekstreme humide — aŭgusto ja estas la plej varma
monato en Japanio. Por iom malvarmigi la lokon,
en la stacidomo de Kioto oni disgutetigas akvon —
tio iomete malaltigas la temperaturon, sed
aldonas al la jam ekstrema humideco.
« Tahira-hotelo » en Kioto
Eta deflankiĝo. Kiam mia edzo Joel sendis al s-ino
Tahira mesaĝon pri nia intenco vojaĝi al Japanio,
jam ene de du aŭ tri tagoj ni ricevis la tutan
provizoran itineron, jam kun renkontiĝoj kun
pluraj Esperanto-kluboj ! Tio estis nur antaŭgusto
de la vere nekredeblaj japanaj gastamo kaj
zorgemo, kiujn ni spertis dum nia restado. Ni estas
ege dankemaj al ŝi, kaj ĉiuj bonkoruloj, kiuj gastigis
kaj ĉiĉeronis nin !
Gesinjoroj Tahira loĝas en centjara eta domo. Mia
gvidlibro nomas tiajn longajn lignajn vic-domojn
« Maĉija »-domoj (« urba domo ») kaj klarigas, ke