La Riverego 109 - Société québécoise d'espéranto

Post la mantenmanĝo, la morgaŭon, Paĉjo iris
urben al sia laboro, lasante la korŝiritan Jones
amuzi sin kun la bebo. Lia kuraĝo estis
vaporiĝinta. La tutan tagon li volegis foriri, sed
formiĝis en lia menso la
ideo, ke li simple ne plu
povas. Kiam Paĉjo
rehejmis vespere, la
daŭra ĉeesto de Jones
surprizis kaj ĉagrenis lin.
Pensante manovrigi lin
per ŝerco, li diris, ke eble
li devus pagigi lin por la
pensiono, ha-ha-ha. La
povra junulo momente
rigardis lin kun vakua
mieno, premtordis la
manon de Paĉjo,
antaŭpagis pensionon
por unu monato, kolapsis kaj singultis kiel infano.
La tagojn poste, li estis malgajega kaj
nealparolebla. Li pasigis, kompreneble, sian tutan
tempon en la salono, kaj la manko de freŝa aero
kaj ekzerco komencis efiki malbone je lia sano.
Ĉiutage, li trinkis teon kaj rigardis fotojn. Li
restadis horojn kvazaŭ hipnotizita antaŭ la foto de
la amiko de la onklo de Paĉjo en sia uniformo de
Bengala Lancisto, parolante al ĝi, foje sovaĝe
27
alfaŭkante ĝin. Videble, lia mensosano estis
malfortiĝanta.
Fine, la krizo eksplodis. Oni portis lin supren, al la
etaĝo, kie li restis kuŝinta en stato de febra
delirego. La sekvantaj
tagoj estis teruraj. Li
rekonis neniun, eĉ ne la
amikon de la onklo de
Paĉjo en sia uniformo de
Bengala Lancisto. Foje li
eksidiĝis en la lito kaj
ekkriis : « Nu, ŝajnas al mi,
ke… », kaj refalis kontraŭ
la kapkusenoj kun hida
rido. Tuj poste, li
rekomencis, kriante : « Pli
da teo ! Pliaj fotoj ! Pliaj !
Ha ! Ha ! »
Finfine, post monato de agonio, la lastan ferian
tagon, li forpasis. Oni diras, ke, kiam alvenis la
plejsupra momento, li sidiĝis en sia lito kun
mirinda memfida rideto sur la vizaĝo kaj diris :
« Nu… vokas min la anĝeloj. Ŝajnas al mi, ke nun
mi vere devas foriri. Bonan posttagmezon. »
Kaj la impeto de lia animo for de sia malliberejohejmo
estis tiel rapida, kiel la salto de kato trans
ĝardena barilo.