Is Pregadorias antigas: su signo de sa devozioni - Provincia del ...

Comune di Samassi
s’afligiu coru Bostu? Ma ita nau dèu mai? Si seu dèu etotu chi cun is pecaus mius seu
concurtu a clavai in sa conca bosta cussas ispinas, e a carrigai asuba de is palas
Bostas cussa gruxi, e a Bos istríngiri a su tzugu cussas funis, e a Bos tormentai cun
cussas crudelis befas, cali sollievu potzu dèu portaiosí o bonu Gesús, cali consolatzioni
potzu dèu donaiosí o Maria? O Fillu! O Mama! Baxi puru sentza de mei a
su Calvàriu, poita chi, ahi! biu meda bèni chi sa cumpangia mia crescint is aflitzionis
e is penas Bostas; e dèu mi ndi apu a andai, infelitzi!, a plàngiri amaramenti atesu de
Bosu chi apu tantu indignamenti ingiuriau. Ma comenti? Bosu furriais a mei dolorosas
miradas, e istendeis a mei is piedosas manus po mi fai abbarrai. Ita bolleis, o
Gesús, o Maria, e in cali cosa potzu dèu cumplaxiriosí? Ah! Bos intendu. Bolleis chi
dèu pighi sa gruxi mia, e bandi avatu Bostu. Sa gruxi de sa peniténtzia po iscontai is
pecaus mius, sa gruxi de is obbligatzionis mias po dhas cumpliri fidelmenti segundu
s’órdini de Deus, sa gruxi de is displaxeris, de is aversidadis, de is tribbulatzionis, chi
si agatant a dógnia passu in custa vida, custa gruxi chi dèu fintzas a imoi no apu
iscípiu o no apu bófiu portai, custa, si, bolleis chi dèu pighi, e cun issa camini avatu
de Bosu, po Bosi consolai tot’e is duus in is penas Bostas. O Gesús! O Maria! Ahi!
Dèu de mei non potzu: totu su coràgiu innòi mi abbandonat: agiudaimí Bosu a pigai
custa gruxi e a dha portai comenti Bosu bolleis fintzas a sa morti.
Unu Babbunostu, tres Ave Marias, unu Gloria Patri.
Cuinta dí
Arribbau a su Calvàriu su tristu acumpangiamentu chi portat Gesús a su suplítziu, e
apariciau totu po sa crudeli esecutzioni, ecu chi s’intendint già rimbombai in su monti
is ferotzis colpus de is martedhus, cun is calis Issu benit barbaramenti inclavau in
sa gruxi. Maria dhus intendit, e s’ànima de Issa bolat súbbitu a is cavedadis de cussas
gliagas, e totu s’internat in cussas feridas. Cumparit insaras in altu sa gruxi cun su
crucificau Gesús, e Maria si collocat acanta de issa, e po tres oras físciat is maternus
ogus Suus asuba de s’istimau Fillu, chi bregungiosamenti ispollau, totu gliagau e
insanguinau in su corpus, totu angustiau e desolau in s’ànima, pendit de s’infami
patíbbulu in mesu de duus ladronis, e ispàsimat e agonizat, e morit: stabat iuxta
Crucem Jesu Maria Mater Eius. (Joan. 19). Nienti sutzedit insaras in custu monti chi
non siat osservau atentamenti de custa Mama. Bit Issa e cumprendit perfetamenti is
internas angustias penosíssimas de su crucificau Fillu Suu, e intendit is secretus gridus
dolentíssimus de su coru de Issu. Cussus membrus inclavaus non faint unu movimentu,
cussa buca amargurada non proferit unu lamentu, cussu petus afannau non si
elevat, non si aberint e non si serrant cussus lànguidus ogus, non si abbassat cussu
fronti a incontrai sa morti, chi totu Maria cun intensus ogus non mirit e in su maternu
coru, po dhu plèniri de subrabbundanti amargura, non regollat. Oh dolori! Passant
ananti Suu cun is manus tintas de su sànguini de su Fillu is carnífitzis; ananti Suu
s’ispartzint e si giogant a sorti is bestiris de Issu, e si proferint is crudelis insultus e is
blasfémias; ananti Suu si cumponit sa marigosa bevida de axedu e de feli, e si acostat
a sa buca de su Fillu in su mortali sidi de Issu. E de totu Maria sentit vivamenti
s’amargura e sa pena. O terrori! si eclissat su soli, e in plenu mesudí su Celu si coberit
de tènebras, si faint arrogus is prus duras perdas de su monti; cun insolitu tremori si
297