Is Pregadorias antigas: su signo de sa devozioni - Provincia del ...

236
IS PREGADORIAS ANTIGAS - SU SIGNU DE SA DEVOTZIONI
Gràtzias, infinitas gràtzias Bosi torraus po custu, o Eternu Divinu Ispíritu. Certamenti
ispetaiat a Bosu de plèniri e de posseiri interamenti cudha chi sa prus privilegiada
depiat èssiri, sa prus santa, sa prus bella, inter totus is puras creaturas. A Bosu chi
penetrais in is prus ocultas vias, chi ispirais aundi boleis e candu boleis, sentza chi
nisciunu iscípiat de undi beneis o aundi andais, aparteniat a Bosu su ocupai is primas
vias de Maria, po chi non lassendu arribbai fintzas a Issa pestíferu àlidu de inferru, ne
àteru ostàculu nisciunu, fussit in plena libbertadi Bosta de dh’arrichiri, de dh’adornai,
cun magnificéntzia casi infinita. Ancora nosàterus seus istétius in sa dí de su
Batísimu ocupaus de Bosu, santificaus, arrichius, mancai no in manera tanti ecellenti,
cantu Maria. Ma, oh dolori! Nosàterus Bos eus tropu prestu contristau e scaciau de
is corus nostus cun is gravis e multiplicaus pecaus nostus. E ita eus a nai po tantu,
miseràbbilis chi seus? Umiliaus, plenus de confusioni, Bosi domandaus perdonu,
misericórdia. E imoi Bosi plaxat, o piedosu Divinu Ispíritu, de Maria torrai àtera
borta in nosàterus, e imprimendu unu caràtiri nou de vera santidadi in is corus nostus,
faeiosí po sèmpiri su primu motori e su perpétuu reguladori de dógnia sentimentu e
operatzioni nosta.
Unu Babbu nostu, tres Ave Marias, unu Gloria Patri.
Oratzioni a Maria Immaculada
Puríssima Vírgini Maria! Dèu adoru s’Ispíritu Santificadori, chi totu Bosí ocupat, Bosí
plenit de Sèi, Bosí posseit aintru e a foras, in su primu instanti de sa pretziosa vida
Bosta. Adoru sa plenitúdini de gràtzia chi fintzas de cussu puntu Issu at infúndiu in su
beatu sinu Bostu. E adoru is inesplicàbbilis operatzionis de su Divinu Ispíritu asuba de
Bosu; sa cuali totu penetrada e posseia de Issu no eis contzebiu mai pensamentu si no
puríssimu, no eis fatu mai atzioni si no virtuosíssima, no eis donau mai unu passu in
totu sa vida, ne proferia una paràula, ne fatu una mirada, un’atzinnu, ne unu movimentu
ancoras chi mínimu, chi non fussit santu e de s’infinida santidadi de Deus digníssimu.
Ah! Bosu seis veramenti sa plena de gràtzia, veramenti Bosu seis sa benedita inter totus
is creaturas, veramenti est cun Bosu fintzas de su printzípiu in manera totu singulari su
Segnori. Ma regordaiosí, o Bella, chi non po Bosu sola eis arriciu in su sinu Bostu
s’Ispíritu Santificadori cun tanta plenitúdini de gràtzia, non po Bosu sola; ma po ndi
trasfúndiri ancora cun abbundàntzia in is pòberus fillus de Adamu, e singularmenti in
cudhus chi si glóriant de èssiri in particulari manera a Bosu devotus.
Unu Babbu nostu, tres Ave Marias, unu Gloria Patri.
Cuarta dí
Maria creada, rescatada, santificada in manera totu singulari e inesplicàbbili, ancoraschí
non cumpàrgiat in su mundu che cuaranta séculus apustis de sa creatzioni de
Adamu primu Babbu nostu, est nienti de mancu sa Primogénita inter totus is puras
creaturas de sa Terra e de su Celu, est sa Filla prus istimada de su Babbu Eternu. No,
no est sa distàntzia de is tempus chi misurat sa dignidadi de is creaturas. Po Deus
dógnia tempus est presenti, e milli annus chi depint bènniri sunti coment’e sa dí de
iriseru chi est già passada. Sa vera dignidadi de is creaturas si misurat de su chi issas