ESPERANTO

4.4. ARTURO 87
La terura tempo proksimiˆgas: jam estas difinita la tago de edziniˆgo kun la
barono. . . La patro ˆsin enˆslosis en malgrandan ĉambreton kaj alstarigis al ˆsi
maljunan diablistinon servantinon, kiu atente ˆsin gardas kaj ne permesas al
ˆsi eĉ paˆson fari libere, — kaj ˆsi, malfeliĉa ofero de la patra krueleco kaj de la
malbonega barona volupto, ne povas eĉ sciigi lin, sian amatan, pri sia terura
situacio!. . . En malespero ˆsi ˆsiras siajn harojn, sin ˆjetadas en la ĉambro, kaj
fine, tute freneziˆginte, ˆsi saltas kun kapo malsupren el la fenestro sur la pavimon
kaj. . . ho mirindaˆjo!. . .ˆsi enfalis en la brakojn de sia amanto! Ili flugas,
flugas, flugas kun nekredebla rapideco en ia sorĉa kaleˆso al la rando de la
mondo, al plej feliĉa Arkadujo. . . Jen jam estas proksime, al ˆsi jam blovetis
feliĉo. . . Sed subite post ili fariˆgis forta bruo. Ili rigardas kaj. . . ho, teruro:
persekuto!. . . Sur nigra flugila ĉevalo rapide flugas la barono!. . . Minace brilas
liaj verdaj okuloj, liaj haroj estas disblovitaj, liaj longaj malgrasaj manoj
kun akraj kurbaj ungegoj estas etenditaj antaŭen. . . Lia forta ĉevalo flugas
kun rapideco de sago, distranĉante kun fajfo la aeron per sia larˆga fortika
brusto. . . Ankoraŭ unu momento, kaj la geamantoj nepre devas perei!. . . La
juna fraŭlino pli proksime sin alpremis al sia karulo, ĉirkaŭprenis lin, li forte,
dolĉe ˆsin kisis kaj. . .ˆsi vekiˆgis.
En la preskaŭ tute malplena vagono estis mistera duonlumo: kelkaj lanternoj
estis estingitaj, kaj la ankoraŭ brulantaj estis kovritaj per mallumaj
verdaj kurtenetoj, tra kiuj ili apenaŭ ĉirkaŭlumis du aŭ tri dormantajn veturantojn.
Sinjorino Anneto eksentis, ke iu delikate premas ˆsian manon, kaj nur
nun ˆsi ekvidis starantan antaŭ ˆsi sur genuoj ian nekonatan viron, kiun ˆsi,
mem ne komprenante per kia maniero, forte ĉirkaŭprenis per la maldekstra
libera mano. . . ˆ Si eksaltis, kvazaŭ pikita de serpento, kaj kun teruro rigardis
ĉirkaŭen: en la vagono estis tute silente.
— Kion vi volas, sinjoro?
La nekonato malrapide sin levis kaj kun petego etendis al ˆsi la manojn.
— Pardonu! li murmuretis: pardonu, se mi vin nevole ofendis. . . Sed vi
tiel afable respondadis miajn karesojn, ke mi pensis. . . Ho, pardonu, pardonu
min!. . .
Kaj li ree stariˆgis sur la genuoj, kaptis ˆsian manon kaj alpremis ˆgin al
siaj lipoj. Al sinjorino Anneto ˆsajnis, ke tio ĉi estas ankoraŭ sonˆgo. . . Fine ˆsi
mallaŭte liberigis de li sian manon.
— Levu vin, pro Dio! kion vi faras? ˆsi diris al la nekonato: ni ja povas
fariˆgi objekto de atento por ĉiuj veturantoj!
Li senvorte obeis. Sinjorino Anneto iom post iom komencis trankviliˆgadi,
kaj vidante, ke la stranga sinjoro tute ne estas por ˆsi danˆgera, sed, kontraŭe,
li mem timas ion, ˆsi tute trankviliˆgis kaj eĉ ekinteresiˆgis je tiu ĉi neatendita
aventuro kaj ankaŭ je la mistera nekonato, kiu silente sidis antaŭ ˆsi sur