ESPERANTO

4.3. LA FORGESITA PIPO 85
ploris; ˆsi forte bedaŭris sian edzon.
— Mi pardonas vin, kara; Dio kaj la homoj ankaŭ vin pardonos. Nur
ĉesu, Doĉjo, drinki la malbenitan vinon; ˆgi ja pereigis vin!
— Ho, ho, mi, malfeliĉulo, ne kvietiˆgis Doroteo. Kial mi vin senkulpan
pereigis!. . . Mi nun nenion havas, nek ĉevalon, nek bovinon. . . Kie estis mia
konscienco!
Kaj Doroteo laŭte ekˆgemis. Longe konsoladis lin Malanja, kiel ˆsi povis.
Sed li tute trankviliˆgis nur en la vespero.
Kaj longe ankoraŭ ili parolis inter si pri tio, kiel komenci novan vivon, kaj
nur tiam, kiam la vilaˆga sonorilo malgaje eksonis noktomezon, ili sin levis
de apud la tablo. Varmege ili preˆgis antaŭ sia sanktfiguro, kaj kun feliĉaj
vizaˆgoj, sur kiuj estis esprimita ia anˆgela kvieteco, ili iris dormi. . .
Tiel finiˆgis la feliĉa tago de niaj malriĉuloj.
❅
Pasis kelkaj jaroj. Sur tiu loko, kie staris antaŭe la mizera dometo de
Doroteo, staris nun vasta pina domo kun peroneto. Apud la domo, gaje
babilante, ludis du malgrandaj infanoj, kaj sur la peroneto sidis, okupita de
kudrado, juna bela virino en ruˆga sarafano. Estis malfacile rekoni en ˆsi la
antaŭan malsaneman, palan Malanja’n. ˆ Gi estis la familio de Doroteo, kiu
severe plenumis la donitan promeson kaj ĉesigis sian antaŭan diboĉan vivon.
Kiel ofte rememoradis la geedzoj pri tiu feliĉa tago, kiam Doroteo forgesis
en la domo la pipon kaj, por preni ˆgin, venis el la drinkejo, por jam neniam
tien reveni.
✸ ✾ ✸