ESPERANTO

falis sur la teron tuj post la unua survango? — Ekzistas alia leˆgo, ke tiel
longe, kiel oni ĉe la survangoj havas ankoraŭ la forton stari sur la piedoj, oni
devas stari. — Kaj kio estos kun mia ofendo? — Iru mem kaj provu ˆsovi al
li en la manon kelkan sumon da mono, eble li al vi pardonos. Mi nenion kun
li povas fari, ĉar mi vidas, ke li mem scias ĉiujn leˆgojn parkere kaj havas ilin
ĉiam sub la mano.
La inkujo: Knabo aĉetis boteleton da inko kaj rapidis domen. En la
mezo de la strato la inkujo elfalis el lia mano kaj rompiˆgis kaj la tuta inko
elverˆsiˆgis sur la teron. Konfuzite la knabo staras kaj malgaje rigardas la
elverˆsitan inkon. — Nu, kion vi staras, mia knabo? diris unu preteriranto;
vi jam elskribis la tutan inkon kaj nun vi povas trankvilo iri domen!
Principo. Luigantino de ĉambro: Antaŭ ol vi enloˆgiˆgas en mian ĉambron,
mi devas al vi rimarki, ke mi amas, ke oni akurate pagu la luan pagon. —
Studento: Tio ĉi estas ankaŭ mia principo; aŭ akurate, aŭ tute ne!
Malbona memoro. De kio vi havas tian embarasan mienon? — Ha,
prezentu al vi mian teruran situacion: mi petis hieraŭ fraŭlinon Marion pri
ˆsia mano kaj mi ne memoras, kion ˆsi al mi respondis: jes aŭ ne. . .
Neniom malhelpas. Sinjoro venas domen laca kaj malsata. Lia sesdekjara
kuiristino donas al li la tagmanˆgon, kiu estas preparita tre malbone. —
Sinjoro: Aŭskultu, Antonino, diru al mi malkaˆse, kial vi ne prenas oficon
de nutristino? ˆgi estas ja multe pli enspeza, ol la ofico de kuiristino. —
Kuiristino: Ha, sinjoro, vi ˆsercas! Kiel do ˆgi estus ebla? ĉu mi povus nun
esti nutristino? — Sinjoro: Neniom malhelpas! Kuiristino vi ja ankaŭ tute
ne povas esti kaj tamen estas!
Bonigo. Fianĉino: Diru, ĉu estas vero tio, kion mia patrino al mi diris?
— Fianĉo: Kion do? — Fianĉino: Ke vi edziˆgas je mi, ĉar mi poste havos
grandan sumon da mono. — Fianĉo: Sed mia infano, kontraŭe! estus al mi
eĉ pli agrable, se vi ˆgin havus jam nun.
Tro granda postulo. — For! al sanaj kaj fortaj mi almozon ne donas. —
Kiel vi volas; pro viaj kelkaj centimoj mi al mi piedon ne rompos.
Teruraj infanoj : Onklino parolas kun malgranda nevo, kiu ˆjus venis el la
lernejo. — Nu, ĉu vi lernis aritmetikon? — Certe! — Kion do vi lernis? —
Deprenadon. — Aha! sekve se mi diros al vi, en kiu jaro mi naskiˆgis, ĉu vi
povos diri, kian aˆgon mi havas? — Oho! tiajn grandajn nombrojn ni en la
lernejo ankoraŭ ne lernis.
Mirindaˆjo en la medicino. En unu societo oni parolis pri medicino. Unu
el la alestantoj diris, ke la unua montrilo en la plej multaj malsanoj estas la
lango kaj se la lango estas kovrita, tio ĉi jam montras, ke la homo ne estas
sana. — Kaj tamen, rimarkis alia, mi konas unu sinjorinon, kies lango ĉiam
estas kovrita per tre dika tavolo da ĉikanoj kaj kalumnioj kaj ˆsi tamen estas
tute sana.
57