ESPERANTO

332 ĈAPITRO 7. POEZIO
Spirito Venˆgu por mortigo lia!
Hamleto Mortigo?
Spirito Jes, mortigo plej malnobla,
Terura, nenatura, neaŭdita.
Hamleto Ho, nomu lin! Ke povu mi tuj flugi,
Simile al la penso de amanto
Mi flugu venˆgi tuj.
Spirito Vi ˆsajnas preta;
Vi estus dorma, kiel pala herbo,
Kreskanta sur la bordo de la Leto,
Se restus vi trankvila. Aŭdu, filo:
La famon oni faris, ke en tempo
De mia dormo en ˆgardeno mia
Serpento mordis min; kaj oni trompas
Per la mensoga fam’ pri mia morto
L’orelon de la regno; tamen sciu,
Ho, nobla mia filo: la serpento,
De kies mordo mortis via patro,
Nun portas lian kronon.
Hamleto Mia onklo!
Ho, la profeta mia antaŭsento!
Spirito Jes, tiu plej malnobla adultulo
(Ho, malbenita sprito, kaj donacoj!)
Delogis la reˆginon ˆsajne virtan
Al la plezuroj de malnobla amo.
Hamleto mia! Ho, kia defalo!
De mi, kies la amo estis sankta,
Sendekliniˆga ĉiam de la ˆjuro,
Farita en la tago de l’ edziˆgo, —
ˆSi malaltiˆgis al pekulo, kiun
Per ĉio la naturo ja malbenis!
Sed kiel virton peko ne delogas,
Se ˆgi eĉ en ĉiela vest’ aperas,
Tiel volupto, se eĉ kun anˆgelo
Vi ligos ˆgin, enuas tamen baldaŭ
Kaj serĉas ion novan. . . Sed silentu!
Mi sentas jam aeron de mateno, —
Mi mallongigos la rakonton. Kiam
En la ˆgardeno laŭ kutimo mia