ESPERANTO

314 ĈAPITRO 7. POEZIO
Malforta kaj malsana en la lito,
L’intencon de la nevo li ne scias —
Ni skribis, ke retenu li la nevon
De liaj krimaj, arogantaj agoj,
Ĉar ĉiuj prepariˆgoj ja fariˆgas
En lia propra lando kaj popolo.
Vin, bravaj Voltimand kaj Kornelio,
Ni sendas kun la skribo kaj saluto
Al la maljuna estro de l’ norvegoj.
Sed ne ricevas vi la rajton trakti
Kun la norvego pli, ol en mezuro
De tio, kion ˆjus ni al vi diris.
Adiaŭ, kaj per rapideco montru
Al ni fervoron vian!
Kornelio kaj Voltimand Kredu, reˆgo,
Fidele ni plenumos la ordonon.
Reˆgo Ne dubas ni pri ˆgi. Feliĉan vojon!
Kaj nun, Laerto, al l’afero via!
Vi diris, ke vi peti ion volas!
Pri kio ajn prudenta vi al ni
Parolos, viaj vortoj ne perdiˆgos.
Volonte ni plenumos vian peton.
Ne pli obea estas kap’ al koro,
Ne pli servema mano al la buˆso,
Ol la Danuja tron’ al via patro.
Sciigu nin pri la deziro via.
(Voltimand kaj Kornelio foriras.)
Laerto Mi petas vin, permesu al mi, reˆgo,
Reiri nun Francujon. Mi volonte
El tie venis tien ĉi, por fari
La servon mian ĉe l’ kronado via;
Sed nun, jam plenuminte mian ˆsuldon,
Sopiras mi denove al Francujo,
Kaj nun de vi permeson mi petegas.
Reˆgo Ĉu via patro ˆgin permesas? Kion
Al tio diras Polonio?
Polonio Reˆgo!
Li eldevigis la permeson mian