ESPERANTO

7.24. W. WAHER 297
Kaj flagoj blovadas sur altaj mastegoj
Simile al oraj abeloj.
La reˆgo sin levas kaj flugas kun venta
Rapido al ˆsipo sur bordon,
Remiloj silentas, ˆsipanoj forestas,
Neniu komandas naˆgordon.
Sur ˆsipo la ombro de l’ reˆgo nur staras,
En nokton sen mov’ rigardante,
Li maltrankvilege, turmente sopiras,
Rigardoj brilegas fulmante.
La ˆsipo alvenas al lando konata —
Kaj ĉarme li manojn eltiras,
Kaj lia animo ˆgojegas, ĉar propran
Nun landon denove li iras.
El ˆsipo li paˆsas sur teron, sur kiu
Li estis antaŭe irinta.
La tero ektremas de l’ paˆsoj — li iras,
Li — stelo nun estingiˆginta.
Li serĉas la urbojn, sed ilin ne trovas,
Li serĉas naciojn ĉirkaŭe,
Ĉar ili simile al maro bruanta
Ĉirkaŭis lin serve antaŭe.
Kaj tronon li serĉas — ˆgi ankaŭ rompita,
Li levis ˆgin en la nubaron,
Por ke li nur vidu sub siaj piedoj
Mizeran, servutan homaron.
Li serĉas amindan infanon, por kiu
Li lasis heredimperion;
Heredo pereis, kaj oni al filo
Ne lasis eĉ nomon — nenion.
“Ho, kie vi estas?” li vokas, “kun kronoj
Vi ludis jam en la lulilo, —
Sed tempo feliĉa por ĉiam nun pasis,
En kiu mi brakis vin, filo.”
“Plej kara edzino, plej ĉarma fileto,
Ho vi, mia ˆgojo kaj savo!. . .
Sur trono nun sidas la sklavo estinta
Kaj reˆgo fariˆgis nun sklavo!”