ESPERANTO

288 ĈAPITRO 7. POEZIO
Sed ne ploras ja ili — silentas.
Kutimiˆgis ja ili al premoj de l’sorto
Kaj ne ploras jam vane, sed ridas,
Malfeliĉon elportas sen plendo, sen vorto
Kaj en ĉio malbonon ne vidas.
Sed vi estas ankoraŭ en freˆsa juneco,
Antaŭ vi estas vojo kuˆsanta,
Vi rigardu kuraˆge al la estonteco
En espero, en kredo konstanta.
7.18.3 Revo
Tre potenca ˆgi estas, la revo fluganta,
Ĉirkaŭita de flora ornamo.
ˆGi similas je nubo malluma, tondranta,
ˆGi similas je lumo de amo.
ˆGi allogas al maro da bluo, da helo,
Al brilado belega de tago,
Aŭ ˆgi fulmojn kaj tondrojn de nuba ĉielo
Prezentadas al nia imago.
Aŭ flugante en ia bluaˆjo radia,
Super ondoj de maro ˆgi pasas,
Tre belega, pasanta kun son’ melodia,
Mallumecon misteran ˆgi lasas.
Kaj por ˆgi ne ekzistas la spaco nek tempo,
Kaj nenio baranta ekzistas;
ˆGi nin logas al floroj, al verda printempo,
El mirinda ˆgi sole konsistas.