ESPERANTO

286 ĈAPITRO 7. POEZIO
7.17 Poeteto
7.17.1 La Ĉaso
La patro l’arbaron ekiris ĉasadi.
Ne devis li longe kaj vane iradi:
Kuˆsiˆgis sub arbo, pafilon celigis
Kaj tuj la plej grandan paseron mortigis,
La filoj ĉevalojn enjungis kriante,
La birdon al dom’ veturigis kantante.
“Filinoj, vi fajron rapide dismetos,
Kaj ni tuj disiros kaj gastojn ni petos.”
Ĉasaˆjon plej bone elrostis patrino,
La tablon rapide preparis filino,
Rostaˆjon alportis ceteraj filinoj
Al tablo, — kolektis sin gastoj, gastinoj.
Eniras la gastoj, mastron salutante,
Komencas kaj manˆgi kaj trinki, laŭdante.
Tuj estis manˆgita la tuta pasero
Kaj poste trinkita — barel’ da biero.