ESPERANTO

7.16. A. NAUMANN 285
7.16 A. Naumann
7.16.1 Mi amis vin
Mi amis vin! Senkore vi ne vidis
Varmegan, puran mian amon.
Konfesis mi — sed tiam vi nur ridis
De l’ am’ unua koran flamon!
Kaj longe mi suferis. . . Vin, amita,
Mi ne forgesis; sed en koro
La flama amo estas estingita,
Pri ˆgi nur restis rememoro.
Sed kial vi, mi petas al mi diri,
Pasintan en mi amon movas?
Por nove ridi? koron mian ˆsiri?
Ne, mi suferi pli ne povas!
Ne povas mi. . . ĉar multe mi suferis;
Kor’ malvarmiˆgis de l’ doloro;
Ĉar ami mi jam tute malesperis,
Ĉar kredi vin ne povas koro.
7.16.2 Printempo venos
Se la naturo rigidiˆgas
De prem’ de l’vintro frostiganta,
Se tute per la neˆg’ kovriˆgas
Je longe tero ekdormanta,
Amiko kara! vi ne ploru:
Printempo venos kaj somero,
Ke la naturo ree floru,
Ke verdu, reviviˆgu tero.