ESPERANTO

7.11. A. KOFMAN 275
Ĉe veno al Rio- ˆ Janejro,
Mi havos cent orajn dukatojn por pec’
De l’ domo Gonzales Perejro.”
Sed jen deturniˆgas Minheer van Kek
De sia pensado persista:
Al li proksimiˆgas la ˆ hirurgiist’
Van Smisen, la ˆsip-kuracisto.
Van Smisen, maldika malgrasa figur’,
La nazo kun ruˆgaj verukoj.
“He, kiel nun fartas — ekkrias Van Kek,
La negroj kun la antaŭtukoj?”
Van Smisen salutas. Hodiaŭ al vi,
Ne estos agrabla raporto:
Bedaŭre en tiuj ĉi tagoj sur ˆsip’
Oftiˆgis l’ apero de morto.
ˆGis nun ĉiutage mortadis po du,
Hodiaŭ — ne malpli ol seso,
Du viroj, kvar inoj: la morto ĉe ni
Laboras kun granda sukceso.
Mi la malvivulojn esploris kun pen’,
Ĉar ofte la nigraj satanoj
Trompadas, por esti ˆjetitaj de l’ ˆsip’,
Estante plenvivaj kaj sanaj.
Mi lasis depreni de ĉiu mortint’
La feran multpezan katenon,
Ke ili ne estu barataj de ˆgi,
Faronte la maran promenon.
Kaj tuj el la maro elnaˆgis areg’
Da skvaloj sangame-malsataj,
La bestoj avidas je negroviand’
Kaj estas de mi pensiataj.
De l’ tago ke ni nin demetis de l’ bord’,
Nin sekvas ĉi tiuj gajuloj
Kaj flaras l’ aeron, turniˆgas al mi
Kun mutaj, sed klaraj postuloj.
ˆGi estas amuzo aŭskulti de l’ ˆsip’
La dentokrakadon de l’ bestoj;
La unuj profitas je kapo aŭ man’,