ESPERANTO

7.11. A. KOFMAN 273
Multegaj fraŭlinoj ekzistas, mi scias,
Ĉe ni, kiuj mian mortiˆgon envias.
Nur unu malˆgojo min pikas en koro —
Ke vi nun izola ekrestos,
Ke en maljuneca kruela doloro
Ĉe vi parenculo malestos,
Al vi li ne diros parolojn kunsentajn,
Al vi li ne kombos la harojn arˆgentajn.
Ho, ve al mi! Kvankam brilados la nomo
De Iftah en ĉiu nacio,
Sed Iftah ekmortos, kun li — lia domo:
Mi iras senfrukta al Dio.
Ho ve al mi, patro! Vi nepon ne konos,
Konsoloj el buˆso parenca ne sonos.
Nun, patro amata, kun la amikinoj
Mi iros sur montojn najbarajn,
Ni tie sur suproj, ĉe ˆstonaj ruinoj Sonigos malˆgojajn gitarojn
Kaj kun la plorantaj eksonoj sonoraj
Ni kantos pri miaj animaj doloroj:
“Ke mi ne ekˆguis la edzajn karesojn,
Ne portis infanon sub koro, Ne povis pliigi patrujajn sukcesojn
Per filoj, kovritaj de gloro,
Ke mortas nun mia virgeco floranta
Kun ˆgojo multnombra, en ˆgi troviˆganta.”
Ne trono altega sin levas sur placo, —
Sin levas altega lignaro;
Ne krioj de ˆgojo bruadas en spaco, —
Bruadas kaj ˆgemas viraro,
Kaj tie, en blanka vestaˆjo el lino,
Silente sursidas palega fraŭlino.
La viroj ˆgemegas, la viroj sopiras,
Virinoj en larmoj plendronas,
Sed Iftah kun torĉo brulanta aliras
Kaj fajron al lignoj aldonas,
La lignoj ne volas kaj kontraŭ sin metas,
Sed Iftah obstinas kaj pajlon enˆjetas.
Kaj jen ekkriegis l’ amaso popola,
Kaj e ˆ ho eksonis en valo.
Bruliˆgis subite la aro tremola