ESPERANTO

272 ĈAPITRO 7. POEZIO
Sin movas fraŭlino junaˆga.
ˆSi batas tintilon per siaj blank-manoj,
Kun flamo en bela vizaˆgo;
La harojn serpentajn la vento disblovas,
ˆSin forto interna antaŭen almovas.
ˆSi dancas, ˆsi tintas, ˆsi kantas kun ˆgojo:
“Alvenas la gloraj venkintoj,
Ke estu facila por ili la vojo,
Sonegu la gloron per tintoj!”
ˆSi dancas, movata de l’ kora kontento,
Nenion anoncas al ˆsi l’ antaŭsento.
Kaj Iftah rigardas al sia ofero,
Al sia unuavidato. . .
Subite. . . ho, tio ĉi estas ne vero. . .
ˆSi estas — filino l’ amata!
La sola filino! Jehovo ĉiela!
Ho, kia malico de l’ sorto kruela!
Kaj Iftah ˆgemegas, disˆsiras la veston
Kaj cindron sur kapon surˆsutas,
Kaj inter la viroj, volantaj ˆgojfeston,
Li vortojn terurajn balbutas. . .
Kaj ĉio mutiˆgas. En kelke da horoj
La Izraelujon ekprenas doloroj.
Ne ploru, ho patro, ĉesigu la ˆgemon
Kaj estu do viro ˆgis fino.
Vi faris promeson ne malsingardeman,
Ĉar kion signifas fraŭlino
Kompare je miloj da viroj, savitaj
Per la heroaˆjoj, de Dio donitaj?
Vi faris promeson glorindan, ĉar savo
De miloj per unu ofero
Eterne estados faraˆjo multbrava,
Belega, mirinda afero,
Kaj timos nacioj la Izraelanojn,
Ĉar ili ne ˆsparas eĉ proprajn infanojn.
Vi donu ekzemplon, plenumu la vorton,
Sciigu l’ amatan popolon,
Ke ˆgoje mi prenas nun tiun ĉi sorton,
Ke mi ne bezonas konsolon.