ESPERANTO

7.11. A. KOFMAN 271
L’unuavidoton oferos kun pio.
“Kaj kio ajn estos l’unuavidoto,
Objekto aŭ homo amata,
ˆGi estos al Dio brulig-oferota
Al Vi, ho Jehovo kompata!”
Kaj jen, elmetante kriegojn sovaˆgajn,
Li ree ekscitas la virojn kuraˆgajn.
Fajfegas ˆjetiloj kaj frapas ponardoj,
Resonas ekˆgemo kaj krio,
Kaj la Amonanoj kun timaj rigardoj
Forkuras de l’ idoj de Dio,
Sed la forkurantajn postflugas rapide
La Izraelidoj kaj hakas avide.
Kaj de Aroero ˆgis urbo Minito
Kaj poste ˆgis Avel-Kerumo
Triumfas Izrael en sanga milito
Per glavo, per fajro kaj fumo,
Venkataj pereas sub domoruinoj,
Sklaviˆgas bestaroj, infanoj, virinoj.
Kaj plene ˆsarˆgitaj per riĉaj akiroj
Reiras herooj kantantaj,
Al kantoj iliaj aliˆgas sopiroj
De la ekkaptitoj plorantaj,
Kaj ˆgemas virinoj lacegaj kaj palaj,
Kaj dume sonadas la gajaj cimbaloj.
Sed jen apudiˆgas jam Micpo la kara,
Kaj Iftah rigardas sen ĉeso:
Li devas ekvidi por dia altaro
Oferon laŭ sia promeso.
Kaj li rigardadas sen laco-enuo:
“Nu, kio do venos al mi la unua?”
Jen el malproksimo eksonas tintiloj,
Cimbaloj, fajfiloj kaj kordoj.
Junuloj, fraŭlinoj per paˆsoj facilaj
ˆGojdancas en vicoj senordaj
Kaj ridas kaj kantas, sin gaje balancas,
Kaj al la venkintoj gracie aldancas.
De pleja proksimo al la triumfanoj