ESPERANTO

270 ĈAPITRO 7. POEZIO
7.11 A. Kofman
7.11.1 Filino de Iftah
Fajfegas ˆjetiloj kaj sonas la glavoj
Kaj brilas kaj frapas ponardoj.
Sed vane laciˆgas herooj la bravaj:
Pereas Jehovaj standardoj,
Kaj la Amonanoj la sangoavidaj
Triumfe rapidas al l’ Izraelidoj.
Ben-Jair mortiˆgas kun ˆstono en brusto,
Kaj Gilad droniˆgas en sango,
La kapo de Ma ˆ hir, nomita “la justa”,
Surstaras sur pinto de stango,
Kaj miloj da filoj de l’ Supra Jehovo
Ekkuˆsis sur kampo sen vivo, sen movo.
Ho ve, ho malˆgojo! La ondoj Jordanaj
Elmetos ˆgemegojn sovaˆgajn,
Ploregos patrinoj pri siaj infanoj,
Disgratos al si la vizaˆgojn,
Elˆsiros la harojn, per cindro la griza
Ekˆsutos la kapojn ĉe l’ nigra avizo.
Kaj Iftah frenezas. Vidante la timon
De la elektita popolo,
Li vane penegas bravigi l’ animon
De viroj per laŭta parolo,
Kaj jen li ekpreˆgas kun malpacienco
Al Dio Jehovo, la Suprepotenca.
Ekaŭdu, Jehovo, ekaŭdu la sklavon,
Preˆgantan al Vi kun doloroj!
Mi hejme en Micpo posedas riĉhavon,
Aregon da grandaj trezoroj,
Mi havas amikojn, mi havas sklavaron,
Kaj multon alian, al koro tre karan.
Ho savu nin Vi, jam savinta la avojn
El la Egiptujo-fremdlando;
Se Vi liberigos nun ree la sklavojn
De l’ nuna mizero multgranda,
Mi, Micpon venonte, al Vi, mia Dio,